mount چیست؟ آموزش mount در سیستم عامل ویندوز و لینوکس

در سیستم‌عامل‌های ویندوز (Windows) و لینوکس (Linux) به فرایند متصل کردن یک دستگاه ذخیره‌سازی یا فایل‌سیستم به سیستم اشاره دارد، به‌طوری که کاربر بتواند به داده‌های آن دسترسی داشته باشد. این قابلیت امکان مدیریت دیسک‌های داخلی، هاردهای اکسترنال، فلش مموری‌ها و حتی منابع شبکه‌ای را فراهم می‌کند. در این مطلب از بخش سرویس‌های میزبانی در سایت پارس‌پک، نحوه‌ استفاده از Mount در ویندوز و لینوکس را بررسی کرده و روش‌های کاربردی آن را توضیح خواهیم داد.

Mount چیست؟

Mount به معنی متصل کردن یک دستگاه ذخیره‌سازی، مانند هارد دیسک (hard disc)، فلش مموری یا یک دایرکتوری شبکه‌ای، به سیستم است تا بتوان به داده‌های آن دسترسی داشت. Mount Point یا نقطه اتصال، محلی در سیستم فایل است که دستگاه ذخیره‌سازی در آن شناسایی و قابل استفاده می‌شود.
معنی Mount در لینوکس یک ابزار خط فرمان (CMD) است که برای متصل کردن فایل سیستم‌ها به یک Mount Point مشخص استفاده می‌شود. این ابزار به سیستم‌عامل کمک می‌کند تا محل جدید فایل سیستم را تشخیص داده و اطلاعات را نمایش دهد. برای جدا کردن دستگاه متصل‌شده، از دستور umount استفاده می‌شود که ارتباط آن را با سیستم قطع می‌کند.

مانت کردن به چه معناست؟

مانت کردن یعنی متصل کردن یک دستگاه ذخیره‌سازی خارجی به سیستم، به‌طوری که سیستم‌عامل بتواند آن را شناسایی و از آن استفاده کند. وقتی یک هارد اکسترنال یا فلش مموری را به سیستم متصل می‌کنید، تا زمانی که آن را Mount نکنید، سیستم نمی‌تواند فایل‌های داخل آن را ببیند. بعد از مانت کردن، دستگاه در مسیر مشخصی در سیستم فایل قرار می‌گیرد و کاربر می‌تواند به اطلاعات آن دسترسی داشته باشد.

Mount چگونه کار می‌کند؟

فرایند Mount باعث می‌شود که سیستم‌عامل بتواند داده‌های یک منبع خارجی یا داخلی را در یک مسیر مشخص شناسایی کرده و در اختیار کاربر قرار دهد. این مسیر، که Mount Point نام دارد، به عنوان درگاهی برای دسترسی به اطلاعات دستگاه موردنظر عمل می‌کند. بسته به نوع ذخیره‌سازی و کاربرد، روش‌های مختلفی برای Mount کردن وجود دارد که هرکدام عملکرد خاصی دارند.

انواع مانت کردن

انواع مانت کردن را می‌توان در 5 دسته مختلف بررسی کرد که این موارد عبارتند از:

۱. مانت کردن سیستم فایل‌های محلی

در این روش، یک پارتیشن داخلی، مانند بخشی از هارد دیسک، در یک مسیر مشخص متصل می‌شود. این نوع Mount برای مدیریت بهتر داده‌ها و ایجاد ساختار سلسله‌مراتبی در سیستم mount فایل استفاده می‌شود.

۲. مانت کردن از طریق شبکه (Network Mounting)

در این حالت، منابع ذخیره‌سازی که روی یک سرور یا سیستم دیگر قرار دارند، از طریق شبکه به دستگاه فعلی متصل می‌شوند. پروتکل‌هایی مانند NFS در لینوکس و SMB در ویندوز برای این نوع Mount به کار می‌روند و امکان دسترسی به فایل‌های اشتراکی را فراهم می‌کنند.

۳. مانت کردن دستگاه‌های خارجی (External Device Mounting)

زمانی که یک فلش مموری، هارد اکسترنال یا کارت حافظه به سیستم متصل می‌شود، معمولاً به‌طور خودکار یا دستی Mount می‌شود. نحوه Mount کردن هارد اکسترنال یا نحوه mount کردن فلش مموری به این صورت است که سیستم‌عامل آن را شناسایی کرده و امکان خواندن یا نوشتن روی آن را فراهم می‌کند.

۴. مانت کردن مجازی (Virtual Mounting)

در این روش، یک منبع ذخیره‌سازی شبیه‌سازی‌شده، مانند یک پارتیشن مجازی (Virtual partition) یا یک محیط توسعه‌ای، در یک مسیر مشخص Mount می‌شود. برای مثال، سیستم‌های مجازی مانند Docker یا Chroot از این قابلیت برای اجرای برنامه‌ها در محیط‌های ایزوله استفاده می‌کنند.

۵. مانت کردن برای فایل‌های CD/DVD یا ایمیج‌ها

فایل‌های ISO یا دیسک‌های نوری مانند CD و DVD، قبل از استفاده باید Mount شوند. در لینوکس، دستور mount -o loop برای Mount کردن فایل‌های ISO استفاده می‌شود، در حالی که در ویندوز، این کار معمولاً با کلیک راست و انتخاب گزینه Mount انجام می‌شود.

مانت (Mount) در سیستم‌عامل‌های مختلف

mount در ویندوز و لینوکس قابل انجام است. در ویندوز، معمولاً دستگاه‌های ذخیره‌سازی به‌صورت خودکار شناسایی و درایو مربوطه به آن اختصاص داده می‌شود. اما در لینوکس، فرایند مانت می‌تواند به‌صورت دستی انجام شود و دستورهای mount در ترمینال (terminal)، کاربران می‌توانند کنترل بیشتری روی نحوه‌ اتصال و استفاده از دستگاه‌ها داشته باشند.

مانت در لینوکس

مفهوم mount در لینوکس، برای اضافه کردن سیستم‌های فایل جدید به درخت اصلی فایل‌سیستم استفاده می‌شود. در این سیستم‌عامل، همه چیز به‌عنوان یک فایل در نظر گرفته می‌شود و دستگاه‌های ذخیره‌سازی نیز به‌عنوان بخشی از فایل‌سیستم اصلی مانت می‌شوند.

آشنایی با دستور mount در لینوکس

دستور mount در لینوکس برای اتصال یک فایل‌سیستم جدید مانند درایو USB، پارتیشن‌های هارد دیسک، دیسک‌های نوری (Optical Disc) یا حتی منابع شبکه‌ای به یک دایرکتوری خاص در فایل‌سیستم اصلی استفاده می‌شود. این دستور می‌تواند بدون هیچ پارامتری اجرا شود تا لیستی از فایل‌سیستم‌های متصل‌شده را نمایش دهد. اما برای مانت یک دستگاه خاص، نیاز به مشخص کردن مسیر دستگاه و مسیر مانت داریم:

sudo mount /dev/sdb1 /mnt/usb

در این مثال:

/dev/sdb1 نام پارتیشن موردنظر است.

/mnt/usb مسیر مانت (Mount Point) است که قبلاً باید ایجاد شده باشد.

نصب دستور mount در توزیع‌های مختلف لینوکس

دستور mount معمولاً به‌صورت پیش‌فرض در لینوکس موجود است، اما اگر به هر دلیلی این ابزار نصب نباشد، می‌توان آن را از طریق بسته‌ util-linux نصب کرد. روش نصب این بسته در برخی از توزیع‌های معروف لینوکس به‌صورت زیر است:

Debian/Ubuntu
sudo apt update
sudo apt install util-linux
CentOS/RHEL
sudo yum install util-linux
Fedora
sudo dnf install util-linux
Arch Linux
sudo pacman -S util-linux
openSUSE
sudo zypper install util-linux

توجه داشته باشید که برای اجرای دستور mount نیاز به دسترسی ادمین (sudo) دارید. هم‌چنین قبل از مانت کردن، دایرکتوری موردنظر برای مانت باید ایجاد شده‌باشد.

mount فایل در ویندوز

ویندوز در نسخه‌های جدیدتر مانند ویندوز 8، 10 و 11 به‌صورت پیش‌فرض از فایل‌های ISO و VHD پشتیبانی می‌کند و کاربران می‌توانند بدون نیاز به نرم‌افزار اضافی، این فایل‌ها را مستقیماً مانت کنند. اما در نسخه‌های قدیمی‌تر مانند ویندوز 7 و ویستا (Vista)، چنین قابلیتی وجود ندارد و باید از نرم‌افزارهای شخص ثالث استفاده شود.

مانت کردن ISO در ویندوزهای مختلف

در ویندوز 8 و 10، روش‌های مختلفی برای مانت کردن فایل‌های ISO وجود دارد:

• دوبار کلیک روی فایل ISO

اگر فرمت ISO به برنامه خاصی متصل نشده باشد، با دوبار کلیک روی فایل، ویندوز آن را به‌عنوان یک درایو مجازی باز می‌کند.

• کلیک راست و انتخاب گزینه Mount

روی فایل ISO کلیک راست کنید و گزینه Mount را انتخاب کنید.
فایل ISO به‌صورت یک درایو مجازی در File Explorer نمایش داده می‌شود.

• استفاده از گزینه Mount در نوار ابزار File Explorer

پس از انتخاب فایل ISO، در نوار ابزار بالای File Explorer به بخش Disk Image Tools بروید.
گزینه Mount را انتخاب کنید تا فایل ISO به‌صورت یک درایو مجازی نمایش داده شود.
پس از اتمام کار، برای خروج از حالت مانت، می‌توان روی درایو مجازی کلیک راست کرده و گزینه Eject را انتخاب کرد.

آموزش مانت کردن فایل‌های ISO در ویندوز 7 و ویستا:

در ویندوز 7 و ویستا، برای مانت کردن فایل‌های ISO باید از نرم‌افزارهای شخص ثالث مانند WinCDEmu استفاده کرد.

مراحل نصب و استفاده از WinCDEmu:

۱. نرم‌افزار WinCDEmu را از وب‌سایت رسمی دانلود و نصب کنید.
۲. هنگام نصب، اجازه دهید درایورهای موردنیاز توسط نرم‌افزار نصب شوند.
۳. روی فایل ISO کلیک راست کرده و گزینه Select drive letter & mount را انتخاب کنید.
۴. در پنجره باز شده، یک حرف درایو انتخاب کرده و روی OK کلیک کنید.

۵. فایل ISO به‌صورت یک درایو مجازی در This PC نمایش داده می‌شود.
برای حذف فایل ISO از حالت مانت، کافی است روی درایو مجازی کلیک راست کرده و گزینه Eject را انتخاب کنید.
این نرم‌افزار علاوه بر ISO، فرمت‌های BIN/CUE، NRG، MDS/MDF، CCD و IMG را نیز پشتیبانی می‌کند.

ایمن‌سازی در مانت

برای افزایش امنیت در مانت کردن فایل‌ها، می‌توان از این گزینه‌ها استفاده کرد:
nodev → جلوگیری از ایجاد فایل‌های دستگاهی خاص.

mount -o loop,nodev example.iso /mnt/iso

noexec → جلوگیری از اجرای فایل‌های باینری در فایل مانت‌شده.

mount -o loop,noexec example.iso /mnt/iso

nosuid → غیرفعال کردن اجرای دستورهای با سطح دسترسی بالا.

mount -o loop,nosuid example.iso /mnt/iso

ترکیب گزینه‌ها برای امنیت بیشتر:

mount -o loop,nodev,noexec,nosuid example.iso /mnt/iso

با این تنظیمات، خطر اجرای بدافزار (malware) و تغییرات غیرمجاز در سطح دسترسی کاهش می‌یابد.

مقایسه مانت خودکار و دستی

اتصال فایل‌سیستم‌ها و دستگاه‌ها به دایرکتوری‌ها (directory) به دو روش خودکار و دستی انجام می‌شود. هرکدام از این روش‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارند و در موقعیت‌های مختلف ممکن است مناسب‌تر باشند. در ادامه این دو روش مقایسه خواهند شد:

مانت دستی

در روش مانت دستی (manual mount) و برای mount کردن فایل فشرده، کاربر به‌صورت دستی و با استفاده از دستورهای خاص، فایل‌سیستم‌ها را به دایرکتوری‌های دلخواه متصل می‌کند. این کار معمولاً از طریق دستور mount و نیاز به دسترسی ادمین انجام می‌شود.
نحوه کار:
در این روش، هر بار که نیاز به اتصال به یک دستگاه یا پارتیشن دارید، باید دستور mount را در ترمینال وارد کنید. پس از اتصال، برای قطع ارتباط از دستور unmount استفاده می‌شود. این نوع اتصال موقتی است و پس از راه‌اندازی مجدد سیستم قطع می‌شود.

ویژگی‌ها:

• کنترل بیشتر بر زمان و مکان اتصال
• نیاز به اقدام دستی برای هر بار مانت کردن.
• اتصال موقتی، پس از ری‌استارت (restart) قطع می‌شود.

نحوه استفاده:

sudo mount /dev/sdb1 /mnt/data

مانت خودکار

در مانت خودکار سیستم‌عامل به‌طور خودکار در زمان راه‌اندازی، فایل‌سیستم‌ها و پارتیشن‌ها را به دایرکتوری‌های مشخص متصل می‌کند. این کار معمولاً از طریق فایل پیکربندی /etc/fstab انجام می‌شود.

نحوه کار:

در این روش، کاربر اطلاعات مربوط به پارتیشن‌ها و فایل‌سیستم‌ها را در فایل /etc/fstab وارد می‌کند. پس از آن، در هر بار راه‌اندازی سیستم، این پارتیشن‌ها به‌طور خودکار متصل می‌شوند.

ویژگی‌ها:

• انجام خودکار اتصال پس از راه‌اندازی سیستم
• مناسب برای فایل‌سیستم‌ها و پارتیشن‌هایی که همیشه باید متصل باشند
• کاهش نیاز به مداخله دستی

نحوه استفاده:

برای تنظیم مانت خودکار، اطلاعات پارتیشن را به فایل /etc/fstab اضافه می‌کنید:

/dev/sdb1 /mnt/data ext4 defaults 0 2

انواع هاردها و مفهوم HDX و SDX

در سیستم‌عامل‌های لینوکس، هاردها و دستگاه‌های ذخیره‌سازی به‌صورت خاصی نام‌گذاری می‌شوند. این نام‌گذاری معمولاً به‌صورت hdX و sdX انجام می‌شود که نشان‌دهنده نوع و تعداد هاردهای متصل به سیستم است. در اینجا، به شرح کامل این نام‌گذاری و تفاوت‌های موجود پرداخته‌ایم.

۱. HDX – هارد IDE:

در این نام‌گذاری، hd نشان‌دهنده نوع اتصال IDE (Integrated Drive Electronics) است. IDE یک استاندارد قدیمی است که برای اتصال هارد دیسک‌ها و درایوهای نوری استفاده می‌شد. در این سیستم‌عامل‌ها، هر هارد IDE به‌صورت hdX نام‌گذاری می‌شود که X نمایانگر شماره دستگاه است. به‌عنوان‌مثال، اگر شما دو هارد IDE به سیستم خود متصل کرده باشید، آن‌ها به‌صورت hda و hdb شناخته می‌شوند.

۲. SDX – هارد SATA:

در سیستم‌های جدیدتر، اکثر هاردها به‌جای استفاده از رابط IDE از رابط SATA (Serial ATA) برای اتصال استفاده می‌کنند. در این حالت، نام‌گذاری دستگاه‌ها به‌صورت sdX خواهد بود که در آن sd مخفف Serial Disk است. در این نوع اتصال، X نیز نمایانگر شماره دستگاه است. به‌عنوان‌مثال، اگر سه هارد SATA به سیستم متصل کرده باشید، آن‌ها به‌صورت sda، sdb و sdc نمایش داده خواهند شد.

تفاوت HDX و SDX:

• hd (IDE) قدیمی‌تر است و معمولاً در سیستم‌های قدیمی‌تر مشاهده می‌شود.
• sd (SATA) رابط سریع‌تری است که در بیشتر سیستم‌های امروزی برای هاردها استفاده می‌شود و سرعت انتقال داده بالاتری دارد.

نحوه اتصال هاردها

در هنگام نصب یا پیکربندی سیستم‌عامل، معمولاً باید هاردهای متصل به سیستم را پارتیشن‌بندی کرده و به یک نقطه اتصال (mount point) متصل کنید. این کار معمولاً با استفاده از ابزارهایی مانند fdisk یا parted برای پارتیشن‌بندی و mkfs برای ایجاد سیستم فایل انجام می‌شود.
برای mount کردن هارد به دایرکتوری خاص، از دستور ویژه آن استفاده می‌کنیم. به‌عنوان‌مثال، اگر شما یک پارتیشن /dev/sda1 را داشته باشید و بخواهید آن را به دایرکتوری /mnt/data متصل کنید، دستور به این صورت خواهد بود:

mount /dev/sda1 /mnt/data

سیستم‌عامل‌های لینوکس به‌طور پیش‌فرض فایل‌های سیستمی خاص مانند procfs و sysfs را به حافظه RAM متصل می‌کنند. این فایل‌ها اطلاعات سیستمی مانند جزئیات پردازنده و سخت‌افزار سیستم را شامل می‌شوند و به‌طور خودکار در هنگام راه‌اندازی سیستم ساخته می‌شوند.
با استفاده از این نام‌گذاری‌ها و دستورهای، می‌توان هاردها و دستگاه‌های ذخیره‌سازی را به‌راحتی شناسایی و مدیریت کرد.

سیستم فایل ext4 و UFS

سیستم‌های فایل ext4 و UFS دو نوع از سیستم‌های فایل رایج هستند که در سیستم‌های لینوکس و یونیکس برای مدیریت داده‌ها و ذخیره‌سازی اطلاعات استفاده می‌شوند. این سیستم‌های فایل ویژگی‌های خاصی دارند که مشکلات رایج در سیستم‌های قبلی مانند ext3 یا UFS قدیمی را حل می‌کنند.

۱. سیستم فایل ext4

ext4 (Extended File System 4) یک نسخه بهبود یافته از سیستم فایل ext3 است که به‌ویژه برای رفع مشکلات و محدودیت‌های سیستم‌های قدیمی‌تر طراحی شده است. مهم‌ترین مشکلی که ext4 رفع می‌کند، محدودیت در اندازه پارتیشن‌ها و فایل‌ها است.
در سیستم فایل ext3، حداکثر اندازه پارتیشن ۲ ترابایت بود و حجم هر فایل نیز محدود به ۲ ترابایت بود. اما در ext4، این محدودیت‌ها به طور چشمگیری افزایش یافته است. ext4 می‌تواند پارتیشن‌هایی با حداکثر حجم ۱۶ ترابایت و فایل‌هایی تا ۱۶ ترابایت را پشتیبانی کند.
مثال: فرض کنید شما یک سرور دارید که می‌خواهید بیش از ۲ ترابایت داده ذخیره کنید. با استفاده از ext3، شما نمی‌توانید چنین پارتیشن بزرگی را ایجاد کنید. اما با استفاده از ext4، می‌توانید پارتیشنی با ظرفیت تا ۱۶ ترابایت بسازید.

۲. سیستم فایل UFS

UFS (Unix File System) نیز یک سیستم فایل رایج در سیستم‌عامل‌های یونیکس (Unix) و برخی توزیع‌های لینوکس است. این سیستم فایل به‌ویژه در مدیریت داده‌ها و جلوگیری از خرابی‌های ناگهانی که ممکن است ناشی از خاموش شدن ناگهانی یا خرابی سخت‌افزاری باشد، موثر است.
سیستم‌های قدیمی‌تر مانند UFS نسخه‌های قدیمی بیشتر در برابر خاموشی ناگهانی و خرابی‌های سخت‌افزاری آسیب‌پذیر بودند. UFS با اضافه کردن ویژگی‌هایی مانند journaling (ثبت تغییرات به صورت موقت) توانسته است این مشکل را حل کند. زمانی که سیستم به‌طور غیرمنتظره خاموش می‌شود، UFS قادر است آخرین تغییرات ذخیره‌شده را بازیابی کند و از خراب شدن داده‌ها جلوگیری کند.
مثال: تصور کنید یک سیستم قدیمی با UFS قدیمی در حال اجراست و برق به‌طور ناگهانی قطع می‌شود. در این حالت، ممکن است داده‌های ذخیره‌شده به‌طور کامل از بین بروند. اما در UFS جدید که از journaling استفاده می‌کند، سیستم قادر است وضعیت آخرین تغییرات ذخیره‌شده را به‌دقت بازیابی کند و از از دست رفتن داده‌ها جلوگیری کند.

سیستم‌های فایل procfs و sysfs

در سیستم‌عامل‌های لینوکس، دو نوع سیستم فایل ویژه به نام‌های procfs و sysfs وجود دارند که به‌طور خاص برای تعامل با هسته سیستم و ارائه اطلاعات مربوط به وضعیت سیستم و سخت‌افزار طراحی شده‌اند. این سیستم‌های فایل به جای اینکه در دیسک ذخیره شوند، در حافظه RAM قرار دارند.

۱. سیستم فایل procfs

procfs (Process File System) یک سیستم فایل مجازی است که اطلاعات مربوط به فرآیندهای در حال اجرا، وضعیت هسته و سایر جزئیات مرتبط با سیستم را به صورت دایرکتوری‌های مجازی فراهم می‌کند. این فایل‌ها در حافظه ذخیره می‌شوند و به‌طور مستقیم از دیسک بارگذاری نمی‌شوند.

محل قرارگیری: داده‌های procfs در دایرکتوری /proc قرار دارند.

ویژگی‌ها: اطلاعاتی مانند استفاده از پردازنده، حافظه، وضعیت فرآیندها و منابع سخت‌افزاری از این طریق قابل دسترسی هستند.

مثال: برای مشاهده وضعیت پردازنده، دستور cat /proc/cpuinfo را وارد کنید.

۲. سیستم فایل sysfs

sysfs مشابه procfs است، اما بیشتر برای ارائه اطلاعات مربوط به سخت‌افزار سیستم طراحی شده است. این سیستم فایل به‌ویژه برای دسترسی به درایورهای سخت‌افزاری و ماژول‌های هسته کاربرد دارد.

محل قرارگیری: داده‌های sysfs در دایرکتوری /sys قرار دارند.

ویژگی‌ها: اطلاعاتی نظیر درایورها، دستگاه‌ها و تنظیمات سخت‌افزاری از طریق این سیستم فایل قابل دسترسی هستند.

مثال: برای مشاهده وضعیت دستگاه‌های متصل، دستور cat /sys/block/sda را وارد کنید.

دستور Mount (Mount کردن سیستم فایل یا دیسک)

دستور mount در لینوکس برای اتصال پارتیشن‌ها یا سیستم‌های فایل به دایرکتوری‌های خاص سیستم استفاده می‌شود. این دستور به سیستم اجازه می‌دهد تا به محتوای پارتیشن‌ها یا دیسک‌های متصل‌شده دسترسی پیدا کند و آن‌ها را به‌طور موقت به سیستم اضافه کند.
کاربرد: اتصال پارتیشن‌ها، دیسک‌ها یا سیستم فایل‌ها به نقاط اتصال خاص در سیستم فایل لینوکس.
مثال: برای اتصال یک پارتیشن به دایرکتوری /mnt از دستور زیر استفاده می‌شود:

mount /dev/sda1 /mnt

سینتکس و آپشن‌های دستور mount در لینوکس

دستور mount در لینوکس چندین سینتکس و آپشن مختلف دارد که به کاربران امکان می‌دهد نحوه اتصال سیستم فایل‌ها و پارتیشن‌ها را تنظیم کنند. سینتکس کلی این دستور به‌صورت زیر است:

mount [OPTIONS] <device/directory> <mount_point>

device/directory: پارتیشن یا سیستم فایلی است که قرار است بر روی یک دایرکتوری در سیستم متصل شود.
mount_point: دایرکتوری‌ای است که پارتیشن یا سیستم فایل باید به آن متصل شود.

مهم‌ترین آپشن‌های mount

دستور mount در لینوکس به کاربران این امکان را می‌دهد که سیستم‌های فایل را به نقاط اتصال مختلف متصل کنند. تنظیمات مختلفی برای تنظیمات اتصال وجود دارد که به کمک آن‌ها می‌توان رفتار اتصال را تنظیم کرد. در اینجا به مهم‌ترین آپشن‌ها و آپشن‌ها اشاره می‌کنیم:

۱. -t

این آپشن برای تعیین نوع سیستم فایل مورد استفاده است. برای مثال، شما می‌توانید نوع سیستم فایل پارتیشن یا دستگاه متصل‌شده را مشخص کنید.
مثال:

mount -t ext4 /dev/sda1 /mnt

در این دستور، سیستم فایل ext4 به دایرکتوری /mnt متصل می‌شود.

۲. -o

با استفاده از این آپشن می‌توانید گزینه‌های اضافی برای تغییر رفتار اتصال سیستم فایل مشخص کنید. گزینه‌هایی که با این آپشن همراه هستند، می‌توانند ویژگی‌هایی مثل خواندنی یا نوشتنی بودن سیستم فایل را تعیین کنند.
برخی از مهم‌ترین آپشن‌ها که می‌توانند همراه با -o استفاده شوند:
loop: برای اتصال فایل به‌عنوان یک دستگاه بلوک (برای فایل‌های ISO و ایمیج‌ها).
مثال:

mount -o loop /path/to/image.iso /mnt

ro: برای اتصال در حالت خواندنی فقط. این آپشن اجازه نمی‌دهد که فایل‌ها یا دایرکتوری‌های موجود در سیستم فایل تغییر کنند.

مثال:

mount -o ro /dev/sda1 /mnt

rw: برای اتصال در حالت خواندن و نوشتن. این حالت اجازه می‌دهد که داده‌ها در سیستم فایل تغییر کنند.

مثال:

mount -o rw /dev/sda1 /mnt

noexec: این گزینه باعث می‌شود که هیچ‌یک از فایل‌های موجود در سیستم فایل قابل اجرا نباشند.

مثال:

mount -o noexec /dev/sda1 /mnt

nosuid: این آپشن اجازه نمی‌دهد که فایل‌های setuid و setgid اجرا شوند که می‌تواند برای افزایش امنیت مفید باشد.
مثال:

mount -o nosuid /dev/sda1 /mnt

nodev: این گزینه مانع از استفاده از دستگاه‌ها (devices) از طریق سیستم فایل می‌شود.
مثال:

mount -o nodev /dev/sda1 /mnt

sync: با این گزینه، عملیات‌های نوشتن بر روی سیستم فایل به‌طور همزمان و بدون ذخیره‌سازی موقت انجام می‌شود. این می‌تواند سرعت را کاهش دهد اما تضمین می‌کند که داده‌ها فوراً نوشته شوند.
مثال:

mount -o sync /dev/sda1 /mnt

۳. -v

این آپشن باعث نمایش جزئیات بیشتر از نحوه اتصال سیستم فایل می‌شود.

مثال:

mount -v /dev/sda1 /mnt

۴. -a

این آپشن تمام سیستم فایل‌هایی که در فایل /etc/fstab لیست شده‌اند را به‌طور خودکار متصل می‌کند.

مثال:

mount -a

۵. -n

این آپشن مانع از نوشتن در فایل /etc/mtab می‌شود. استفاده از این آپشن در شرایط خاصی مانند راه‌اندازی سیستم می‌تواند مفید باشد.
مثال:

mount -n /dev/sda1 /mnt

این آپشن‌ها به شما این امکان را می‌دهند که نحوه اتصال سیستم‌های فایل به دایرکتوری‌های مختلف در لینوکس را کنترل کنید و در موارد خاص مانند امنیت، عملکرد و مدیریت بهتر منابع تنظیمات مناسب را اعمال کنید.

مثال‌های کاربردی از دستور مانت در لینوکس

در این بخش، با چند مثال به بررسی کاربردهای Mount خواهیم پرداخت و برای هرکدام دستورالعمل‌های اجرایی همراه با توضیحات را ارائه خواهیم کرد:

مانت کردن درایو USB

برای اتصال یک درایو USB به سیستم و دسترسی به فایل‌های آن، ابتدا باید درایو را مانت کنید. دستور زیر برای این منظور استفاده می‌شود:

sudo mount /dev/sdb1 /mnt/usb

در این دستور:

/dev/sdb1 نمایانگر دستگاه USB است.

/mnt/usb دایرکتوری مقصدی است که درایو USB به آن متصل می‌شود. اگر دایرکتوری موردنظر وجود نداشته باشد، باید آن را ایجاد کنید.

نمایش لیست تمام فایل سیستم‌های مانت شده

برای نمایش تمامی فایل سیستم‌هایی که در حال حاضر بر روی سیستم شما مانت شده‌اند، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

sudo mount

یا

sudo mount -l

این دستور فهرستی از تمام نقاط اتصال و سیستم‌های فایل‌های متصل به سیستم شما را نمایش می‌دهد.

نمایش لیست نوع خاصی از فایل سیستم‌های مانت شده

اگر می‌خواهید فقط سیستم‌های فایل خاصی را نمایش دهید، مثلاً فقط فایل سیستم‌های ext4، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

sudo mount -t ext4

این دستور فقط فایل سیستم‌های نوع ext4 را که در حال حاضر بر روی سیستم شما مانت شده‌اند، نمایش می‌دهد.

مانت کردن یک فایل سیستم جدید

برای مانت کردن یک پارتیشن جدید و دسترسی به آن، از دستور زیر استفاده می‌شود:

sudo mount /dev/sdb1 /mnt/media

در این دستور:

/dev/sdb1 نمایانگر پارتیشن یا دیسک جدیدی است که می‌خواهید آن را مانت کنید.

/mnt/media دایرکتوری مقصدی است که می‌خواهید فایل سیستم جدید را به آن متصل کنید.

برای دسترسی به فایل‌ها با قابلیت نوشتن و خواندن می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

دستور با اجازه نوشتن و خواندن:

sudo mount -o rw /dev/sdb1 /mnt/media

همچنین اگر بخواهید فقط اجازه نوشتن به فایل‌ها را محدود کنید:

دستور با اجازه نوشتن:

sudo mount -w /dev/sdb1 /mnt/media

اتصال فایل‌های ISO

برای اتصال یک فایل ISO به سیستم و دسترسی به محتوای آن، از دستور زیر استفاده می‌شود:

sudo mount -o loop /path/to/file.iso /mnt/iso

در این دستور:

-o loop به این معناست که فایل ISO به‌عنوان یک دستگاه بلوک مجازی به سیستم متصل می‌شود.

/mnt/iso دایرکتوری مقصدی است که محتویات فایل ISO در آن نمایش داده می‌شود.

مانت NFS

برای اتصال به یک فایل سیستم شبکه‌ای NFS (Network File System) از دستور زیر استفاده می‌شود:

sudo mount -t nfs server:/path/to/share /mnt/nfs

در این دستور:

server:/path/to/share نشان‌دهنده آدرس سرور و مسیر اشتراک‌گذاری NFS است.

/mnt/nfs دایرکتوری مقصدی است که این فایل سیستم به آن متصل می‌شود.

نحوه unmount یا قطع اتصال فایل سیستم موردنظر

برای قطع اتصال یک فایل سیستم که قبلاً متصل شده است، از دستور umount استفاده می‌کنیم:

sudo umount /mnt/usb

در این دستور، /mnt/usb نقطه اتصال است که می‌خواهیم آن را از سیستم جدا کنیم.

اتصال فایل سیستم‌های موجود در فایل /etc/fstab/

فایل /etc/fstab/ اطلاعات مربوط به فایل سیستم‌ها و نقاط اتصال آن‌ها را ذخیره می‌کند. برای مشاهده محتویات این فایل و نقاط اتصال، از دستور زیر استفاده می‌شود:

sudo cat /etc/fstab

این دستور محتویات فایل /etc/fstab را نمایش می‌دهد و شما می‌توانید مشاهده کنید که کدام سیستم‌های فایل به کدام نقاط اتصال متصل هستند.

remount کردن یا mount کردن مجدد فایل سیستم‌های مانت شده

گاهی اوقات نیاز به تغییر تنظیمات یک فایل سیستم متصل دارید. در این صورت می‌توانید از دستور remount برای اعمال تغییرات استفاده کنید. این کار به شما این امکان را می‌دهد که بدون جدا کردن سیستم فایل، آن را مجدداً متصل کنید.

sudo mount -o remount /mnt/media

این دستور به شما امکان می‌دهد که فایل سیستم /mnt/media را دوباره متصل کرده و تغییرات جدید را اعمال کنید. این کار معمولاً برای تغییر تنظیمات مانند اجازه‌های نوشتن یا خواندن مفید است.

خطای رایج Mount

یکی از رایج‌ترین خطاهایی که هنگام استفاده از دستور mount ممکن است با آن مواجه شوید، خطای زیر است:

mountpoint /media/flashdisk: No such file or directory

این خطا زمانی رخ می‌دهد که دایرکتوری‌ای که قصد دارید فایل سیستم یا دیسک را روی آن مانت کنید، وجود ندارد. در واقع، قبل از اینکه یک درایو، پارتیشن یا فایل سیستم را به یک مسیر مشخص متصل کنید، آن مسیر باید در سیستم وجود داشته باشد.

رفع مشکل

برای رفع این خطا، باید دایرکتوری مورد نظر را ایجاد کنید. به عنوان مثال، اگر قصد دارید یک فلش مموری را روی مسیر /media/flash disk متصل کنید، ابتدا این مسیر را ایجاد کنید:

mkdir -p /media/flashdisk

سپس مجدداً دستور mount را اجرا کنید:

mount /dev/sdb1 /media/flashdisk

این کار باعث می‌شود که خطای No such file or directory برطرف شود و دیسک یا پارتیشن موردنظر بدون مشکل در سیستم مانت شود.

جمع‌بندی

فرایند mount در ویندوز و لینوکس به کاربران این امکان را می‌دهد تا دستگاه‌های ذخیره‌سازی مختلف، از جمله هارد دیسک‌ها، فلش مموری‌ها و حتی منابع شبکه‌ای را به سیستم متصل کرده و به داده‌های آن‌ها دسترسی داشته باشند.
در لینوکس، این فرایند معمولاً از طریق دستورهای خط فرمان انجام می‌شود و کاربران کنترل بیشتری بر نحوه اتصال و مدیریت دستگاه‌ها دارند، در حالی که در ویندوز این فرایند اغلب به صورت خودکار انجام می‌شود.
با یادگیری نحوه استفاده از دستورهای Mount و Unmount، کاربران می‌توانند به راحتی دستگاه‌های ذخیره‌سازی را مدیریت کرده و از قابلیت‌های پیشرفته‌تری مانند اتصال فایل‌های ISO یا منابع شبکه‌ای بهره‌مند شوند. این مهارت‌ها به ویژه برای مدیران سیستم و توسعه‌دهندگان بسیار مفید و ضروری است.

سوالات متداول

Mount چیست و چرا در ویندوز و لینوکس استفاده می‌شود؟

Mount به معنای متصل کردن دستگاه‌های ذخیره‌سازی (مثل هارد دیسک یا فلش) به سیستم‌عامل است تا بتوان به داده‌های آن دسترسی داشت. این فرایند به مدیریت و دسترسی به فایل‌های داخلی و خارجی کمک می‌کند.

چگونه در لینوکس یک دستگاه را به‌صورت دستی Mount کنیم؟

برای مانت دستی، از دستور زیر استفاده می‌شود:
sudo mount /dev/sdb1 /mnt/usb
در این دستور mount، /dev/sdb1 مسیر دستگاه و /mnt/usb محل اتصال است که باید از قبل ایجاد شده باشد.

تفاوت مانت خودکار و دستی چیست؟

مانت دستی نیاز به اجرای دستور دارد و پس از راه‌اندازی مجدد سیستم قطع می‌شود، اما مانت خودکار از طریق فایل پیکربندی /etc/fstab انجام شده و پس از هر بار راه‌اندازی سیستم، دستگاه به‌طور خودکار متصل می‌شود.