معرفی انواع سرورها و کاربرد آن‌ها

سرورها به عنوان رکن اساسی در ارائه خدمات و مدیریت داده‌ها نقش حیاتی ایفا می‌کنند. به طور کلی، سرور یک سیستم رایانه‌ای قدرتمند است که به درخواست‌های سایر سیستم‌ها، موسوم به کلاینت‌ها (Clients)، پاسخ داده و منابع و خدمات مختلفی را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد.
این منابع می‌توانند شامل فایل‌ها، برنامه‌ها (Applications)، سرویس‌های وب (Web Services)، ایمیل‌ها (Emails) و بسیاری موارد دیگر باشند. سرورها بر اساس وظایف و کاربردهای متنوع خود به انواع گوناگونی تقسیم می‌شوند که از جمله آن‌ها می‌توان به وب سرورها برای میزبانی وب‌سایت‌ها، فایل سرورها (File Servers) برای ذخیره‌سازی و مدیریت فایل‌ها، ایمیل سرورها (Email Servers) برای مدیریت ارسال و دریافت ایمیل، و پایگاه داده سرورها (Database Servers) برای نگهداری و دسترسی به اطلاعات اشاره نمود. در این مقاله، به موضوعاتی از این دست می‌پردازیم: سرور چیست؟ انواع حافظه سرور و همچنین بهترین نوع سرور کدام است؟ سرور مجازی چیست و چگونه می‌توان سرور اختصاصی داشت؟ قیمت سرور اختصاصی چقدر است و برای خرید سرور اختصاصی باید چه کرد، همینطور قیمت سرور ابری و خرید سرور ابری ما را با چه چالش‌هایی مواجه می‌کند و … . تا پایان این مطلب از بخش آموزش سرور با پارس‌پک همراه باشید، زیرا آشنایی با انواع سرور حتما شما را در مسیر حرفه‌ای‌تان بیشتر یاری خواهد کرد.

سرور چیست؟

سرور در ساده‌ترین تعریف، یک سیستم رایانه‌ای است که برای ارائه منابع، داده‌ها، خدمات یا برنامه‌ها به سایر رایانه‌ها، معروف به کلاینت، در یک شبکه طراحی شده‌است. این سیستم‌ها معمولاً از سخت‌افزار قدرتمندتری نسبت به رایانه‌های شخصی برخوردارند و به طور مداوم در حال اجرا هستند تا دسترسی به خدمات خود را برای کاربران فراهم کنند.
به عبارت دقیق‌تر، سرور یک نرم‌افزار یا سخت‌افزار است که به درخواست‌های ارسالی از طریق شبکه پاسخ می‌دهد. این درخواست‌ها می‌توانند شامل دسترسی به یک صفحه وب، دریافت یک فایل، ارسال یک ایمیل یا اجرای یک برنامه کاربردی باشند. سرورها با استفاده از پروتکل‌های ارتباطی خاص، مانند HTTP برای صفحات وب، SMTP برای ایمیل و FTP برای انتقال فایل، با کلاینت‌ها تعامل برقرار می‌کنند.
مثال:
تصور کنید شما در حال مرور یک وب‌سایت خبری هستید. وقتی آدرس آن وب‌سایت را در مرورگر (Browser) خود وارد می‌کنید، مرورگر شما یک درخواست (Request) به سرور آن وب‌سایت ارسال می‌کند. این سرور، که یک وب سرور (Web Server) است، فایل‌های مربوط به آن صفحه وب، شامل متن، تصاویر و سایر عناصر را پیدا کرده و آن‌ها را از طریق اینترنت به مرورگر شما ارسال می‌کند. مرورگر شما سپس این اطلاعات را دریافت و آن صفحه وب را به شما نمایش می‌دهد. در این مثال، سرور نقش تامین‌کننده محتوای وب‌سایت را برای مرورگر شما، که نقش کلاینت را دارد، ایفا می‌کند.

کاربردهای اصلی سرور

وب سرورها فضایی را برای ذخیره‌سازی فایل‌های وب‌سایت‌ها (مانند HTML، CSS، JavaScript، تصاویر و ویدئوها) فراهم می‌کنند و امکان دسترسی کاربران از طریق مرورگرهایشان به این فایل‌ها را می‌دهند. هر وب‌سایتی که در اینترنت مشاهده می‌کنید، بر روی یک یا چند وب سرور میزبانی می‌شود. در ادامه مزیت‌های سرور را با هم مرور می‌کنیم:

مزیت استفاده از سرور:

• قابلیت اطمینان در تحویل ایمیل: تضمین ارسال و دریافت مطمئن ایمیل‌ها.
• امنیت ایمیل: ارائه ویژگی‌های امنیتی مانند فیلتر کردن هرزنامه‌ها و محافظت در برابر بدافزارها.
• مدیریت متمرکز حساب‌های کاربری: امکان ایجاد، حذف و مدیریت حساب‌های ایمیل کاربران از یک مکان واحد.
• فضای ذخیره‌سازی اختصاصی: فراهم کردن فضای کافی برای ذخیره‌سازی ایمیل‌های کاربران.
• مدیریت پایگاه داده (Database Management): پایگاه داده سرورها (Database Servers) برای ذخیره‌سازی، سازماندهی و مدیریت داده‌ها در یک سیستم پایگاه داده استفاده می‌شوند. آن‌ها امکان دسترسی، جستجو، ویرایش و تجزیه و تحلیل داده‌ها را برای برنامه‌های کاربردی فراهم می‌کنند.

انواع سرور

در دنیای فناوری اطلاعات (Information Technology)، سرورها بر اساس معماری، نوع خدماتی که ارائه می‌دهند و کاربردهایشان به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شوند. در زیر به برخی از مهم‌ترین انواع سرورها اشاره شده و توضیحاتی در مورد هر یک ارائه می‌گردد:

سرور مجازی VPS یا Virtual Private Server

سرور مجازی (Virtual Private Server) که به اختصار VPS نامیده می‌شود، یک ماشین مجازی است که بر روی یک سرور فیزیکی قدرتمند میزبانی می‌شود. با استفاده از فناوری مجازی‌سازی (Virtualization)، یک سرور فیزیکی به چندین محیط مجازی مستقل تقسیم می‌شود که هر کدام دارای سیستم عامل، منابع (مانند پردازنده، حافظه رم، فضای ذخیره‌سازی و پهنای باند) و دسترسی ریشه (Root Access) اختصاصی خود هستند. به عبارت دیگر، شما یک بخش مجزا و ایزوله از یک سرور فیزیکی را اجاره می‌کنید که از نظر عملکرد و قابلیت‌ها، مشابه یک سرور اختصاصی عمل می‌کند، اما با هزینه کمتر.

کاربردهای اصلی:

• میزبانی وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی: VPS یک گزینه محبوب برای میزبانی وب‌سایت‌هایی با ترافیک متوسط و برنامه‌های کاربردی تحت وب است که به منابع بیشتری نسبت به میزبانی اشتراکی نیاز دارند اما بودجه سرور اختصاصی را ندارند.
• توسعه و تست نرم‌افزار: توسعه‌دهندگان می‌توانند از VPS برای ایجاد محیط‌های تست و توسعه ایزوله استفاده کنند.
• میزبانی پایگاه داده: VPS می‌تواند برای میزبانی پایگاه‌های داده با حجم متوسط استفاده شود.
• سرور ایمیل: راه‌اندازی یک سرور ایمیل اختصاصی برای مدیریت ایمیل‌های یک سازمان یا کسب‌وکار.
• سرور بازی: میزبانی سرورهای بازی آنلاین برای تعداد محدودی از بازیکنان.
• ایجاد محیط‌های آموزشی و آزمایشگاهی: استفاده برای اهداف آموزشی و آزمایش فناوری‌های مختلف.
• پشتیبان‌گیری و بازیابی اطلاعات: استفاده به عنوان یک سرور پشتیبان برای ذخیره و بازیابی اطلاعات مهم.

مزایا:

هزینه مقرون‌به‌صرفه‌تر نسبت به سرور اختصاصی: VPS معمولاً هزینه کمتری نسبت به اجاره یک سرور فیزیکی کامل دارد.

• منابع اختصاصی: برخلاف میزبانی اشتراکی که منابع سرور بین چندین کاربر به اشتراک گذاشته می‌شود، در VPS منابع مشخصی به شما اختصاص داده می‌شود.
• دسترسی ریشه (Root Access): امکان پیکربندی کامل سیستم عامل، نصب نرم‌افزارها و اعمال تنظیمات دلخواه.
• مقیاس‌پذیری: امکان ارتقاء منابع سرور (مانند رم، پردازنده و فضای ذخیره‌سازی) در صورت نیاز.
• امنیت بیشتر نسبت به میزبانی اشتراکی: به دلیل ایزوله بودن محیط مجازی، امنیت بیشتری نسبت به میزبانی اشتراکی فراهم می‌کند.
• کنترل بیشتر: سطح کنترل بیشتری نسبت به محیط میزبانی اشتراکی بر روی سرور خود دارید.

انواع:

VPSها می‌توانند بر اساس نوع فناوری مجازی‌سازی مورد استفاده، نوع سیستم عامل و مدیریت ارائه شده، دسته‌بندی شوند:

بر اساس نوع مجازی‌سازی:

• VPS مبتنی بر OpenVZ و LXC: از مجازی‌سازی در سطح سیستم عامل استفاده می‌کنند و معمولاً عملکرد بالاتری دارند اما انعطاف‌پذیری کمتری در تغییر کرنل سیستم عامل ارائه می‌دهند.
• VPS مبتنی بر KVM و VMware: از مجازی‌سازی کامل استفاده می‌کنند و یک محیط کاملاً ایزوله با کرنل اختصاصی ارائه می‌دهند که انعطاف‌پذیری بیشتری دارد.

بر اساس سیستم عامل:

• VPS لینوکس (Linux VPS): با توزیع‌های مختلف لینوکس مانند Ubuntu، CentOS، Debian و غیره ارائه می‌شود.
• VPS ویندوز (Windows VPS): با نسخه‌های مختلف سیستم عامل ویندوز سرور ارائه می‌شود.

بر اساس مدیریت:

• VPS مدیریت نشده (Unmanaged VPS): کاربر مسئول تمام جنبه‌های مدیریت سرور، از جمله نصب و پیکربندی نرم‌افزارها، امنیت و نگهداری است.
  VPS مدیریت شده (Managed VPS): ارائه‌دهنده خدمات، مسئولیت‌های مربوط به مدیریت، نگهداری و پشتیبانی فنی سرور را بر عهده می‌گیرد.

موقعیت‌های جغرافیایی:

ارائه‌دهندگان خدمات VPS معمولاً سرورهای خود را در مراکز داده (Data Centers) واقع در مناطق جغرافیایی مختلف مستقر می‌کنند. انتخاب موقعیت جغرافیایی مناسب برای VPS می‌تواند بر اساس عوامل زیر مهم باشد:

• نزدیکی به مخاطبان هدف: اگر وب‌سایت یا برنامه کاربردی شما مخاطبان خاصی در یک منطقه جغرافیایی دارد، انتخاب سروری در نزدیکی آن منطقه می‌تواند زمان پاسخگویی (Latency) را کاهش داده و تجربه کاربری را بهبود بخشد.
• قوانین و مقررات محلی: برخی صنایع ممکن است به دلیل قوانین مربوط به حریم خصوصی و نگهداری داده‌ها، نیاز به میزبانی سرور در یک موقعیت جغرافیایی خاص داشته باشند.
• دسترسی به شبکه و پهنای باند: مراکز داده در مناطق مختلف ممکن است از نظر کیفیت اتصال به اینترنت و پهنای باند متفاوت باشند.
  قیمت و در دسترس بودن: هزینه و در دسترس بودن سرورها می‌تواند در مناطق مختلف متفاوت باشد.

بنابراین، هنگام انتخاب VPS، توجه به موقعیت جغرافیایی سرور و مطابقت آن با نیازهای کاربردی و مخاطبان هدف از اهمیت بالایی برخوردار است.

سرور اختصاصی یا Dedicated Server

سرور اختصاصی (Dedicated Server) یک سرور فیزیکی است که به طور کامل و منحصراً به یک مشتری، سازمان یا کاربر اجاره داده می‌شود. برخلاف سرورهای مجازی (VPS) که منابع یک سرور فیزیکی بین چندین کاربر به اشتراک گذاشته می‌شود، در سرور اختصاصی تمام منابع سخت‌افزاری شامل پردازنده (CPU)، حافظه رم (RAM)، فضای ذخیره‌سازی (Storage) و پهنای باند (Bandwidth) به طور کامل در اختیار یک کاربر قرار دارد. این امر سطح بالایی از کنترل، عملکرد و امنیت را فراهم می‌کند.

کاربردهای اصلی:

• میزبانی وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی پر ترافیک: وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک بسیار بالا که نیاز به منابع سخت‌افزاری قابل توجه و عملکرد بهینه دارند.
• میزبانی برنامه‌های کاربردی سازمانی: برنامه‌های کاربردی حیاتی و پیچیده سازمان‌ها که نیاز به امنیت، پایداری و منابع اختصاصی دارند.
• میزبانی پایگاه‌های داده بزرگ و حساس: پایگاه‌های داده با حجم بسیار زیاد و اطلاعات حساس که نیاز به عملکرد بالا و امنیت تضمین شده دارند.
• سرور بازی با تعداد بالای بازیکنان: میزبانی سرورهای بازی آنلاین با تعداد زیادی بازیکن که نیازمند منابع پردازشی و پهنای باند بالا هستند.
• مجازی‌سازی پیشرفته: استفاده به عنوان زیرساخت برای ایجاد و مدیریت چندین سرور مجازی (VPS) به صورت سفارشی.
• پردازش‌های سنگین و محاسبات علمی: انجام محاسبات پیچیده، تحلیل داده‌های بزرگ و پروژه‌های تحقیقاتی که نیازمند قدرت پردازشی بالا هستند.
• پشتیبان‌گیری و بازیابی حجم بالای اطلاعات: استفاده به عنوان یک راهکار مطمئن برای پشتیبان‌گیری و بازیابی حجم وسیعی از داده‌ها.

مزایا:

• عملکرد بالا: دسترسی کامل به تمام منابع سخت‌افزاری سرور، عملکرد بسیار بهتری را در مقایسه با VPS یا میزبانی اشتراکی ارائه می‌دهد.
• امنیت بیشتر: عدم اشتراک منابع با سایر کاربران، سطح امنیت بالاتری را فراهم می‌کند و خطر دسترسی‌های غیرمجاز را کاهش می‌دهد.
• کنترل کامل: کاربر دسترسی کامل به سیستم عامل، تنظیمات سخت‌افزاری و نرم‌افزارهای نصب شده دارد و می‌تواند سرور را بر اساس نیازهای خود پیکربندی کند.
• منابع اختصاصی: تضمین دسترسی به تمام منابع سرور بدون تأثیرپذیری از فعالیت سایر کاربران.
• قابلیت سفارشی‌سازی: امکان انتخاب و پیکربندی سخت‌افزار و نرم‌افزار متناسب با نیازهای خاص.
• پهنای باند اختصاصی: معمولاً پهنای باند بالاتری نسبت به VPS ارائه می‌شود که برای ترافیک سنگین مناسب است.

انواع:

سرورهای اختصاصی معمولاً بر اساس مشخصات سخت‌افزاری (مانند نوع و تعداد پردازنده، میزان حافظه رم، نوع و حجم فضای ذخیره‌سازی) و همچنین سطح مدیریت ارائه شده، دسته‌بندی می‌شوند:

بر اساس مشخصات سخت‌افزاری:

سرورهای سطح پایه (Entry-Level): با سخت‌افزار متوسط برای کاربردهای با نیازهای کمتر.

سرورهای میان‌رده (Mid-Range): با سخت‌افزار قوی‌تر برای کاربردهای با ترافیک و پردازش بیشتر.

سرورهای سطح بالا (High-End): با قوی‌ترین سخت‌افزار موجود برای کاربردهای بسیار سنگین و حیاتی.

سرورهای با پردازنده‌های خاص (مانند GPU Servers): بهینه‌سازی شده برای کاربردهایی مانند هوش مصنوعی، یادگیری ماشین و رندرینگ.

بر اساس مدیریت:

سرور اختصاصی مدیریت نشده (Unmanaged Dedicated Server): کاربر مسئول تمام جنبه‌های مدیریت سرور، از جمله نصب و پیکربندی سیستم عامل و نرم‌افزارها، امنیت، نگهداری و پشتیبانی فنی است. این گزینه معمولاً برای کاربران با دانش فنی بالا مناسب است.
سرور اختصاصی مدیریت شده (Managed Dedicated Server): ارائه‌دهنده خدمات، مسئولیت‌های مربوط به مدیریت، نگهداری، به‌روزرسانی و پشتیبانی فنی سرور را بر عهده می‌گیرد. این گزینه برای کاربرانی که زمان یا تخصص کافی برای مدیریت سرور را ندارند، مناسب است.

موقعیت‌های جغرافیایی:

همانند VPS، موقعیت جغرافیایی سرور اختصاصی نیز می‌تواند بر عملکرد و تجربه کاربری تأثیرگذار باشد. عواملی که در انتخاب موقعیت جغرافیایی سرور اختصاصی مهم هستند عبارتند از:

• نزدیکی به مخاطبان هدف: کاهش تأخیر (Latency) و بهبود سرعت دسترسی برای کاربران نهایی.
• اتصال به شبکه و پهنای باند: انتخاب مراکز داده با زیرساخت شبکه قوی و پهنای باند بالا.
• قوانین و مقررات محلی: رعایت قوانین مربوط به نگهداری و پردازش داده‌ها در مناطق خاص.
• پایداری و امنیت مرکز داده: انتخاب مراکز داده با تدابیر امنیتی فیزیکی و منطقی قوی و پایداری بالا در تأمین برق و اینترنت.
• هزینه: قیمت سرورهای اختصاصی ممکن است در مناطق مختلف متفاوت باشد.

انتخاب موقعیت جغرافیایی مناسب برای سرور اختصاصی بستگی به نیازهای خاص کسب‌وکار، مخاطبان هدف و ملاحظات قانونی و فنی دارد.

سرور ابری Cloud server

سرور ابری (Cloud Server) یک سرور مجازی است که بر روی زیرساخت ابری (Cloud Infrastructure) ارائه می‌شود. برخلاف سرورهای مجازی سنتی (VPS) که بر روی یک سرور فیزیکی خاص میزبانی می‌شوند، سرورهای ابری از مجموعه‌ای از سرورهای فیزیکی متصل به هم تشکیل شده‌اند که منابع آن‌ها به صورت پویا و بر اساس تقاضا در اختیار کاربران قرار می‌گیرد. این امر انعطاف‌پذیری، مقیاس‌پذیری و قابلیت اطمینان بالایی را فراهم می‌کند. به عبارت دیگر، شما به جای اجاره یک ماشین مجازی ثابت، به مجموعه‌ای از منابع محاسباتی دسترسی دارید که می‌توانید آن‌ها را بر اساس نیاز خود افزایش یا کاهش دهید.

کاربردهای اصلی:

• میزبانی وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک متغیر: سرورهای ابری به خوبی از پس تغییرات ناگهانی در ترافیک وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی برمی‌آیند و می‌توانند به طور خودکار منابع را افزایش یا کاهش دهند.
• توسعه و تست نرم‌افزار: ایجاد محیط‌های توسعه و تست انعطاف‌پذیر و مقیاس‌پذیر.
• میزبانی پایگاه داده‌های مقیاس‌پذیر: مدیریت پایگاه‌های داده بزرگ و با رشد پویا.
• پردازش داده‌های بزرگ و تحلیل: انجام محاسبات سنگین و تحلیل حجم وسیعی از داده‌ها با استفاده از منابع قابل افزایش.
• پشتیبان‌گیری و بازیابی فاجعه (Disaster Recovery): ایجاد زیرساخت‌های مقاوم و قابل بازیابی در صورت بروز مشکلات.
• برنامه‌های کاربردی SaaS (Software as a Service): ارائه نرم‌افزارها به صورت سرویس از طریق اینترنت.
• اینترنت اشیا (IoT) و هوش مصنوعی (AI): پشتیبانی از برنامه‌های کاربردی نیازمند منابع محاسباتی پویا و مقیاس‌پذیر.

مزایا:

• مقیاس‌پذیری بالا: امکان افزایش یا کاهش منابع (پردازنده، حافظه، فضای ذخیره‌سازی، پهنای باند) به صورت آنی و بر اساس نیاز.
• انعطاف‌پذیری: پرداخت فقط برای منابع مصرف شده (Pay-as-you-go)، که می‌تواند هزینه‌ها را بهینه کند.
• قابلیت اطمینان بالا: زیرساخت ابری معمولاً از چندین سرور فیزیکی تشکیل شده‌است، که در صورت بروز مشکل در یک سرور، سرویس همچنان در دسترس خواهد بود.
• دسترسی جهانی: امکان انتخاب موقعیت جغرافیایی سرور از بین مراکز داده متعدد در سراسر جهان.
• مدیریت آسان: معمولاً توسط ارائه‌دهنده خدمات ابری مدیریت می‌شود و نیازی به نگهداری سخت‌افزاری توسط کاربر نیست.
• نوآوری و خدمات متنوع: دسترسی به طیف گسترده‌ای از خدمات ابری مانند ذخیره‌سازی، پایگاه داده، هوش مصنوعی و غیره.

انواع:

سرورهای ابری می‌توانند بر اساس مدل استقرار و نوع خدمات ارائه شده، دسته‌بندی شوند:

بر اساس مدل استقرار:

• ابر عمومی (Public Cloud): زیرساخت ابری متعلق به یک ارائه‌دهنده خدمات است و منابع آن به صورت اشتراکی در اختیار چندین کاربر قرار می‌گیرد (مانند AWS، Azure، Google Cloud Platform).
• ابر خصوصی (Private Cloud): زیرساخت ابری به طور اختصاصی برای یک سازمان ایجاد و استفاده می‌شود و می‌تواند در محل سازمان یا در مراکز داده ارائه‌دهنده خدمات مستقر شود.
• ابر ترکیبی (Hybrid Cloud): ترکیبی از ابر عمومی و خصوصی است که به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا برخی از برنامه‌ها و داده‌ها را در ابر عمومی و برخی دیگر را در ابر خصوصی خود میزبانی کنند.
• ابر چندگانه (Multi-Cloud): استفاده از خدمات ابری از چندین ارائه‌دهنده مختلف برای بهره‌مندی از بهترین ویژگی‌های هر کدام یا جلوگیری از وابستگی به یک ارائه‌دهنده.

بر اساس نوع خدمات (مدل محاسباتی):

• زیرساخت به عنوان سرویس (IaaS – Infrastructure as a Service): ارائه منابع محاسباتی پایه مانند سرورها، فضای ذخیره‌سازی و شبکه به صورت مجازی. کاربر کنترل کاملی بر سیستم عامل و نرم‌افزارهای نصب شده دارد. سرورهای ابری در این دسته قرار می‌گیرند (مانند Amazon EC2، Azure Virtual Machines، Google Compute Engine).
• پلتفرم به عنوان سرویس (PaaS – Platform as a Service): ارائه یک محیط برای توسعه، اجرا و مدیریت برنامه‌های کاربردی بدون نیاز به مدیریت زیرساخت. (مانند AWS Elastic Beanstalk، Azure App Service، Google App Engine).
• نرم‌افزار به عنوان سرویس (SaaS – Software as a Service): ارائه برنامه‌های کاربردی به صورت آنلاین که کاربران از طریق مرورگر وب یا برنامه‌های کلاینت به آن‌ها دسترسی دارند (مانند Gmail، Salesforce، Dropbox).

موقعیت‌های جغرافیایی:

ارائه‌دهندگان خدمات ابری دارای مراکز داده متعددی در سراسر جهان هستند. انتخاب موقعیت جغرافیایی سرور ابری می‌تواند بر اساس عوامل زیر تعیین شود:

• نزدیکی به کاربران نهایی: کاهش تأخیر و بهبود عملکرد برنامه‌ها.
• رعایت قوانین و مقررات محلی: اطمینان از انطباق با قوانین مربوط به حریم خصوصی و نگهداری داده‌ها در مناطق خاص.
• دسترسی به خدمات خاص: برخی از خدمات ابری ممکن است در مناطق خاصی در دسترس باشند.
• هزینه: قیمت خدمات ابری ممکن است در مناطق مختلف متفاوت باشد.
• ملاحظات مربوط به بازیابی فاجعه: انتخاب مناطق جغرافیایی دور از هم برای ایجاد زیرساخت مقاوم در برابر حوادث.

با توجه به گستردگی زیرساخت ابری، کاربران می‌توانند سرورهای خود را در نزدیک‌ترین موقعیت جغرافیایی به مخاطبان خود مستقر کنند و از مزایای دسترسی جهانی بهره‌مند شوند.

برخی دیگر از انواع سرورها:

• فایل سرور (File Server): وظیفه اصلی فایل سرور، ذخیره‌سازی و مدیریت فایل‌ها در یک شبکه است. این سرور به کاربران مجاز اجازه می‌دهد تا به فایل‌های مشترک دسترسی داشته، آن‌ها را ویرایش و به اشتراک بگذارند. فایل سرورها معمولاً از پروتکل‌هایی مانند SMB/CIFS (برای ویندوز) و NFS (برای لینوکس/یونیکس) برای اشتراک‌گذاری فایل‌ها استفاده می‌کنند.
• ایمیل سرور (Email Server): این نوع سرور مسئولیت مدیریت ارسال، دریافت و ذخیره‌سازی ایمیل‌ها را بر عهده دارد. ایمیل سرورها از پروتکل‌هایی مانند SMTP (برای ارسال ایمیل)، POP3 و IMAP (برای دریافت ایمیل) استفاده می‌کنند. نرم‌افزارهایی مانند Microsoft Exchange Server و Postfix نمونه‌هایی از ایمیل سرورها هستند.
• پایگاه داده سرور (Database Server): این سرور برای ذخیره‌سازی، سازماندهی و مدیریت داده‌ها در یک سیستم مدیریت پایگاه داده (DBMS) استفاده می‌شود. برنامه‌های کاربردی می‌توانند برای دسترسی، جستجو، ویرایش و تجزیه و تحلیل داده‌ها با این سرورها ارتباط برقرار کنند. MySQL، PostgreSQL، Microsoft SQL Server و Oracle Database نمونه‌هایی از سیستم‌های مدیریت پایگاه داده هستند که بر روی پایگاه داده سرورها اجرا می‌شوند.
• اپلیکیشن سرور (Application Server): اپلیکیشن سرورها محیطی را برای اجرای برنامه‌های کاربردی (Applications) فراهم می‌کنند. آن‌ها معمولاً منطق تجاری برنامه‌ها را مدیریت کرده و ارتباط بین کلاینت‌ها و پایگاه‌های داده را تسهیل می‌کنند. این نوع سرورها اغلب برای برنامه‌های کاربردی پیچیده تحت وب استفاده می‌شوند. Apache Tomcat و Jakarta EE (قبلاً Java EE) نمونه‌هایی از پلتفرم‌های اپلیکیشن سرور هستند.
• سرور بازی (Game Server): این نوع سرور برای میزبانی بازی‌های آنلاین چندنفره استفاده می‌شود. آن‌ها محیط بازی را شبیه‌سازی کرده و ارتباط بین بازیکنان را مدیریت می‌کنند. عملکرد و پایداری سرورهای بازی برای تجربه کاربری روان بسیار مهم است.
• سرور چاپ (Print Server): سرور چاپ به مدیریت دسترسی به یک یا چند چاپگر در یک شبکه کمک می‌کند. کاربران می‌توانند از طریق شبکه درخواست چاپ ارسال کنند و سرور چاپ این درخواست‌ها را در صف قرار داده و به چاپگر ارسال می‌کند.
• سرور پروکسی (Proxy Server): سرور پروکسی به عنوان واسط بین کلاینت‌ها و سایر سرورها در اینترنت عمل می‌کند. این می‌تواند به دلایل امنیتی، افزایش سرعت دسترسی به محتوا (از طریق کش کردن) یا دور زدن محدودیت‌های جغرافیایی استفاده شود.
• سرور DNS یا DNS Server: سرور سامانه نام دامنه (Domain Name System) وظیفه ترجمه نام‌های دامنه (مانند https://www.google.com/search?q=google.com) به آدرس‌های IP عددی (مانند 172.217.160.142) را بر عهده دارد تا رایانه‌ها بتوانند یکدیگر را در شبکه پیدا کنند.

مقایسه سرور ابری، سرور مجازی و سرور اختصاصی

این سه نوع سرور راهکارهای مختلفی برای میزبانی و ارائه خدمات در دنیای فناوری اطلاعات (Information Technology) ارائه می‌دهند. هر کدام دارای ویژگی‌ها، مزایا و معایب خاص خود هستند که آن‌ها را برای کاربردهای متفاوتی مناسب می‌سازد.

شباهت‌های اصلی:

• هر سه نوع سرور به عنوان یک سیستم رایانه‌ای عمل می‌کنند که منابع (پردازنده، حافظه، فضای ذخیره‌سازی، پهنای باند) را برای اجرای برنامه‌ها و ارائه خدمات فراهم می‌کنند.
• هر سه می‌توانند برای میزبانی وب‌سایت‌ها، برنامه‌های کاربردی، پایگاه‌های داده، ایمیل و سایر خدمات آنلاین استفاده شوند.
• هر سه نیازمند سیستم عامل و نرم‌افزارهای مدیریتی برای عملکرد هستند.
• هر سه از طریق شبکه (معمولاً اینترنت) قابل دسترسی هستند.

تفاوت‌های اصلی:

• تفاوت اصلی بین این سه نوع سرور در نحوه تخصیص و مدیریت منابع سخت‌افزاری و سطح کنترل و انعطاف‌پذیری آن‌ها است.
• سرور اختصاصی: یک سرور فیزیکی کامل به یک کاربر اختصاص داده می‌شود.
• سرور مجازی (VPS): یک سرور فیزیکی به چندین محیط مجازی مستقل تقسیم می‌شود و هر کاربر به یک بخش از منابع دسترسی دارد.
• سرور ابری: منابع از یک زیرساخت بزرگ و توزیع‌شده از سرورهای فیزیکی به صورت پویا تخصیص داده می‌شوند و کاربر بر اساس مصرف هزینه می‌پردازد.

مقایسه ویژگی‌ها، مزایا و معایب:

در این جدول مزایای سرور مجازی و همچنین معایب سرور مجازی به علاوه سرورهای دیگر مرور شده‌است:

ویژگی	سرور اختصاصی (Dedicated Server)	سرور مجازی (VPS – Virtual Private Server)	سرور ابری (Cloud Server)
منابع	تمام منابع سخت‌افزاری سرور فیزیکی به طور کامل اختصاصی هستند.	بخشی از منابع یک سرور فیزیکی به صورت اختصاصی به هر VPS تخصیص داده می‌شود.	منابع از یک زیرساخت بزرگ و توزیع‌شده به صورت پویا و بر اساس تقاضا تخصیص می‌یابند.
عملکرد	بالاترین سطح عملکرد به دلیل دسترسی کامل به تمام منابع.	عملکرد خوب و قابل پیش‌بینی، معمولاً بهتر از میزبانی اشتراکی.	عملکرد متغیر بسته به بار کاری و منابع در دسترس در لحظه، اما معمولاً قابل قبول و مقیاس‌پذیر.
امنیت	بالاترین سطح امنیت به دلیل عدم اشتراک منابع با دیگران.	امنیت خوب به دلیل ایزوله بودن محیط مجازی، اما همچنان بر روی یک سرور فیزیکی مشترک استوار است.	امنیت بستگی به ارائه‌دهنده خدمات ابری دارد، معمولاً تدابیر امنیتی قوی اعمال می‌شود.
کنترل	کنترل کامل بر سخت‌افزار، سیستم عامل و نرم‌افزارها.	دسترسی ریشه (Root Access) به سیستم عامل مجازی، امکان نصب و پیکربندی نرم‌افزارها.	کنترل بر سیستم عامل و نرم‌افزارهای مجازی، اما کنترل کمتری بر زیرساخت فیزیکی.
مقیاس‌پذیری	ارتقاء منابع نیازمند ارتقاء سخت‌افزاری یا تغییر سرور است.	ارتقاء منابع معمولاً امکان‌پذیر است اما ممکن است نیازمند راه‌اندازی مجدد باشد.	مقیاس‌پذیری بسیار بالا و آسان، امکان افزایش یا کاهش منابع به صورت آنی و بر اساس نیاز.
هزینه	معمولاً گران‌ترین گزینه به دلیل اجاره کل سخت‌افزار.	هزینه متوسط، مقرون‌به‌صرفه‌تر از سرور اختصاصی.	هزینه معمولاً بر اساس میزان مصرف منابع است (Pay-as-you-go)، می‌تواند متغیر باشد.
مدیریت	نیاز به دانش فنی بالا برای مدیریت کامل سرور (در صورت مدیریت نشده).	نیاز به دانش فنی برای مدیریت سیستم عامل مجازی (در صورت مدیریت نشده).	معمولاً توسط ارائه‌دهنده خدمات ابری مدیریت می‌شود (در صورت مدیریت شده).
قابلیت اطمینان	بستگی به کیفیت سخت‌افزار و مدیریت کاربر دارد.	بستگی به کیفیت زیرساخت سرور فیزیکی و مجازی‌سازی ارائه‌دهنده دارد.	معمولاً بالا به دلیل زیرساخت توزیع‌شده و تحمل خطا.

 

چه زمانی از کدام سرور استفاده کنیم؟

• سرور اختصاصی: برای وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک بسیار بالا، برنامه‌های سازمانی حیاتی، پایگاه‌های داده بزرگ و حساس، بازی‌های آنلاین با تعداد زیاد بازیکن، و کاربرانی که نیاز به کنترل کامل و عملکرد بی‌نظیر دارند و بودجه کافی را دارند.
• سرور مجازی (VPS): برای وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک متوسط، توسعه و تست نرم‌افزار، میزبانی پایگاه‌های داده با حجم متوسط، سرورهای ایمیل و کاربرانی که به منابع اختصاصی با هزینه مقرون‌به‌صرفه‌تر نیاز دارند و دانش فنی برای مدیریت سرور را دارند یا می‌توانند از خدمات مدیریت شده‌استفاده کنند.
• سرور ابری: برای وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک متغیر و غیرقابل پیش‌بینی، برنامه‌های کاربردی مقیاس‌پذیر، پردازش داده‌های بزرگ، پشتیبان‌گیری و بازیابی فاجعه، و کاربرانی که به انعطاف‌پذیری بالا، مقیاس‌پذیری آسان و پرداخت بر اساس مصرف نیاز دارند.
  انتخاب نوع سرور مناسب بستگی به نیازهای خاص پروژه، بودجه، سطح دانش فنی و اهمیت عواملی مانند عملکرد، امنیت و مقیاس‌پذیری دارد.

انواع سرور از لحاظ سیستم عامل

سرورهای لینوکسی (Linux Servers)

سرورهای لینوکسی از سیستم عامل‌های مبتنی بر هسته لینوکس استفاده می‌کنند. توزیع‌های مختلفی از لینوکس برای استفاده در سرورها وجود دارند که از جمله محبوب‌ترین آن‌ها می‌توان به Ubuntu Server، CentOS Stream (و جایگزین‌های آن مانند Rocky Linux و AlmaLinux)، Debian، Fedora Server و Red Hat Enterprise Linux (RHEL) اشاره کرد. این توزیع‌ها معمولاً به دلیل پایداری، امنیت، انعطاف‌پذیری و ماهیت متن‌باز خود در محیط‌های سرور مورد استفاده قرار می‌گیرند.

کاربرد:

میزبانی وب (Web Hosting): بسیاری از وب سرورها (مانند Apache و Nginx) به خوبی بر روی سیستم عامل‌های لینوکسی اجرا می‌شوند.
میزبانی پایگاه داده (Database Hosting): سیستم‌های مدیریت پایگاه داده محبوب مانند MySQL، PostgreSQL و MariaDB به طور گسترده بر روی لینوکس استفاده می‌شوند.
اپلیکیشن سرورها (Application Servers): پلتفرم‌های توسعه نرم‌افزار مانند Java (Tomcat، Jetty) و Python (Django، Flask) به خوبی با لینوکس سازگار هستند.
فایل سرورها (File Servers): لینوکس از پروتکل‌هایی مانند NFS و Samba (برای اشتراک‌گذاری با سیستم‌های ویندوزی) پشتیبانی می‌کند.
ایمیل سرورها (Email Servers): نرم‌افزارهای ایمیل سرور مانند Postfix و Exim بر روی لینوکس اجرا می‌شوند.
سرورهای DNS، DHCP و سایر خدمات شبکه: لینوکس ابزارهای قدرتمندی برای پیکربندی و مدیریت این خدمات ارائه می‌دهد.
رایانش ابری (Cloud Computing): بسیاری از ارائه‌دهندگان خدمات ابری از لینوکس به عنوان سیستم عامل پایه برای سرورهای خود استفاده می‌کنند.
توسعه نرم‌افزار و تست: محیط مناسبی برای توسعه، تست و استقرار برنامه‌های کاربردی فراهم می‌کند.

مزایا:

امنیت: لینوکس به طور سنتی به دلیل معماری و جامعه فعال خود، از سطح امنیتی بالایی برخوردار است.

پایداری و قابلیت اطمینان: توزیع‌های سرور لینوکس معمولاً برای عملکرد پایدار و بدون وقفه طراحی شده‌اند.

انعطاف‌پذیری و سفارشی‌سازی: امکان پیکربندی و سفارشی‌سازی گسترده سیستم عامل بر اساس نیازهای خاص وجود دارد.

جامعه بزرگ و پشتیبانی قوی: جامعه کاربری بزرگ و منابع آموزشی فراوان در دسترس است.

متن‌باز و رایگان (در بسیاری از توزیع‌ها): بسیاری از توزیع‌های لینوکس رایگان هستند و نیازی به پرداخت هزینه مجوز نیست.

سازگاری با سخت‌افزارهای متنوع: لینوکس از طیف گسترده‌ای از سخت‌افزارها پشتیبانی می‌کند.

خط فرمان قدرتمند (CLI): ابزارهای خط فرمان قدرتمندی برای مدیریت و اتوماسیون وظایف ارائه می‌دهد.

سرورهای ویندوزی (Windows Servers)

سرورهای ویندوزی از سیستم عامل‌های خانواده Windows Server شرکت مایکروسافت استفاده می‌کنند. نسخه‌های مختلفی از Windows Server برای کاربردهای گوناگون ارائه شده‌اند. این سیستم عامل به دلیل رابط کاربری گرافیکی (GUI) آشنا، سازگاری با محصولات مایکروسافت و پشتیبانی از فناوری‌های خاص مایکروسافت در بسیاری از سازمان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کاربرد:

میزبانی وب (Web Hosting): با استفاده از IIS (Internet Information Services) به عنوان وب سرور.
میزبانی پایگاه داده (Database Hosting): پشتیبانی از Microsoft SQL Server به عنوان سیستم مدیریت پایگاه داده اصلی.
اپلیکیشن سرورها (Application Servers): پشتیبانی از فناوری‌های مایکروسافت مانند ASP.NET و .NET Framework.
فایل سرورها (File Servers): استفاده از SMB/CIFS برای اشتراک‌گذاری فایل‌ها در شبکه‌های ویندوزی.
ایمیل سرورها (Email Servers): اجرای Microsoft Exchange Server برای مدیریت ایمیل و تقویم سازمانی.
Active Directory: مدیریت متمرکز کاربران، گروه‌ها و منابع شبکه در محیط‌های ویندوزی.
مجازی‌سازی (Virtualization): استفاده از Hyper-V به عنوان پلتفرم مجازی‌سازی.
برنامه‌های کاربردی خاص ویندوز: اجرای برنامه‌های کاربردی که به طور خاص برای سیستم عامل ویندوز توسعه یافته‌اند.

مزایا:

رابط کاربری گرافیکی (GUI) آشنا: مدیریت سرور از طریق رابط گرافیکی برای بسیاری از مدیران سیستم آسان‌تر است.
سازگاری با محصولات مایکروسافت: یکپارچگی قوی با سایر محصولات و فناوری‌های مایکروسافت.
پشتیبانی از فناوری‌های خاص مایکروسافت: ارائه بهترین عملکرد برای برنامه‌های کاربردی مبتنی بر .NET و SQL Server.
پشتیبانی تجاری قوی: پشتیبانی رسمی و تجاری از طرف شرکت مایکروسافت در دسترس است.
سهولت استفاده برای کاربران ویندوز: برای مدیرانی که با محیط ویندوز آشنا هستند، یادگیری و مدیریت آن ممکن است آسان‌تر باشد.
پشتیبانی از طیف وسیعی از سخت‌افزارها و نرم‌افزارها: سازگاری گسترده با سخت‌افزارهای مختلف و نرم‌افزارهای تجاری.
انتخاب بین سرور لینوکسی و ویندوزی بستگی به نیازهای خاص سازمان، برنامه‌های کاربردی مورد استفاده، تخصص تیم مدیریت سیستم و ملاحظات مربوط به هزینه و مجوز دارد. هر دو سیستم عامل قابلیت‌های قدرتمندی برای استفاده در محیط‌های سرور ارائه می‌دهند.

انواع سرور از لحاظ کاربرد

وب سرور (Web Server)

وب سرورها برای میزبانی وب‌سایت‌ها و ارائه محتوای آن‌ها به کاربران از طریق اینترنت استفاده می‌شوند. آن‌ها درخواست‌های مرورگرهای وب را دریافت کرده و صفحات وب، تصاویر، ویدئوها و سایر فایل‌های مرتبط را ارسال می‌کنند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: به همراه نرم‌افزارهای وب سرور محبوب مانند Apache HTTP Server و Nginx. لینوکس به دلیل پایداری، امنیت و انعطاف‌پذیری، یک انتخاب رایج برای وب سرورها است.
• Windows Server: به همراه IIS (Internet Information Services) به عنوان وب سرور. IIS یک وب سرور قدرتمند است که به خوبی با فناوری‌های مایکروسافت ادغام می‌شود.

اپلیکیشن سرور (Application Server)

اپلیکیشن سرورها محیطی را برای اجرای برنامه‌های کاربردی تحت وب فراهم می‌کنند. آن‌ها منطق تجاری برنامه‌ها را مدیریت کرده و ارتباط بین کلاینت‌ها و پایگاه‌های داده را تسهیل می‌کنند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: برای اجرای پلتفرم‌های توسعه نرم‌افزار مانند Java (با Tomcat، Jetty)، Python (با Gunicorn، uWSGI) و Node.js.
• Windows Server: برای اجرای برنامه‌های کاربردی مبتنی بر ASP.NET و .NET Framework با استفاده از IIS.

میل سرور (Mail Server)

میل سرورها مسئولیت دریافت، ارسال، ذخیره‌سازی و مدیریت ایمیل‌ها را بر عهده دارند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: با نرم‌افزارهای ایمیل سرور مانند Postfix، Exim و Sendmail.
• Windows Server: با Microsoft Exchange Server به عنوان یک راهکار جامع برای مدیریت ایمیل و تقویم سازمانی.

فایل سرور (File Server)

فایل سرورها به عنوان یک مکان مرکزی برای ذخیره، سازماندهی و مدیریت فایل‌ها در یک شبکه عمل می‌کنند و امکان دسترسی کاربران مجاز به این فایل‌ها را فراهم می‌کنند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: با استفاده از NFS (Network File System) برای سیستم‌های یونیکس/لینوکس و Samba برای اشتراک‌گذاری فایل با سیستم‌های ویندوزی.
• Windows Server: با استفاده از SMB/CIFS (Server Message Block/Common Internet File System) به عنوان پروتکل اصلی اشتراک‌گذاری فایل.

پایگاه داده سرور (Database Server)

پایگاه داده سرورها برای ذخیره‌سازی، سازماندهی و مدیریت داده‌ها در یک سیستم مدیریت پایگاه داده (DBMS) استفاده می‌شوند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: برای اجرای سیستم‌های مدیریت پایگاه داده محبوب مانند MySQL، PostgreSQL، MariaDB و MongoDB.
• Windows Server: برای اجرای Microsoft SQL Server به عنوان یک سیستم مدیریت پایگاه داده قدرتمند.

سرور بازی (Game Server)

سرورهای بازی محیط بازی آنلاین چندنفره را میزبانی و مدیریت می‌کنند و ارتباط بین بازیکنان را تسهیل می‌کنند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: بسیاری از سرورهای بازی اختصاصی برای بازی‌های مختلف بر روی سیستم عامل لینوکس اجرا می‌شوند به دلیل عملکرد و پایداری آن.
• Windows Server: برخی از بازی‌ها نیز ممکن است سرورهای اختصاصی خود را بر روی ویندوز سرور ارائه دهند. انتخاب سیستم عامل معمولاً به الزامات خاص بازی بستگی دارد.

سرور چاپ (Print Server)

سرور چاپ به مدیریت دسترسی به یک یا چند چاپگر در یک شبکه کمک می‌کند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: می‌تواند به عنوان سرور چاپ با استفاده از CUPS (Common UNIX Printing System) پیکربندی شود.
• Windows Server: دارای قابلیت‌های داخلی برای مدیریت چاپگرها و به اشتراک‌گذاری آن‌ها در شبکه است.

سرور DNS (DNS Server)

سرور DNS وظیفه ترجمه نام‌های دامنه به آدرس‌های IP را بر عهده دارد.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: نرم‌افزارهای DNS سرور مانند BIND (Berkeley Internet Name Domain) و dnsmasq به طور گسترده استفاده می‌شوند.
• Windows Server: دارای سرویس DNS Server یکپارچه است.

سرور پروکسی (Proxy Server)

سرور پروکسی به عنوان واسط بین کلاینت‌ها و سایر سرورها عمل می‌کند.

نمونه‌های سیستم عامل/نرم‌افزار:

• Linux: نرم‌افزارهای پروکسی مانند Squid و HAProxy بر روی لینوکس اجرا می‌شوند.
• Windows Server: می‌تواند به عنوان سرور پروکسی با استفاده از نقش‌های Routing and Remote Access Services (RRAS) پیکربندی شود.

توجه داشته باشید که در بسیاری از موارد، یک سیستم عامل می‌تواند برای چندین کاربرد مختلف سرور پیکربندی شود. برای مثال، یک سرور لینوکسی می‌تواند همزمان به عنوان وب سرور، پایگاه داده سرور و فایل سرور عمل کند، اگرچه در محیط‌های بزرگ و با بار کاری سنگین، معمولاً ترجیح داده می‌شود که هر کاربرد بر روی سرورهای جداگانه اجرا شود.

مزایای استفاده از سرور برای کسب‌وکارها

استفاده از سرور برای کسب و کارها مزایای متعددی به همراه دارد که به بهبود کارایی، امنیت، مدیریت داده‌ها و رشد کمک می‌کند. در زیر به برخی از مزایای اصلی اشاره شده‌است:

• مدیریت متمرکز داده‌ها: سرورها امکان ذخیره‌سازی متمرکز اطلاعات کسب و کار را فراهم می‌کنند. این امر دسترسی آسان‌تر و سازماندهی بهتری را برای کاربران مجاز فراهم می‌کند و از پراکندگی داده‌ها در دستگاه‌های مختلف جلوگیری می‌کند.
• بهبود امنیت داده‌ها: سرورها امکان پیاده‌سازی سیاست‌های امنیتی قوی، مانند کنترل دسترسی، پشتیبان‌گیری منظم و اقدامات حفاظتی در برابر تهدیدات سایبری را فراهم می‌کنند. این امر به حفظ یکپارچگی و محرمانگی اطلاعات حساس کسب و کار کمک می‌کند.
• افزایش کارایی و همکاری: سرورها امکان اشتراک‌گذاری منابع مانند فایل‌ها، چاپگرها و برنامه‌های کاربردی را بین کارمندان فراهم می‌کنند. این امر همکاری را تسهیل کرده و کارایی گردش کار را بهبود می‌بخشد.
• دسترسی از راه دور: بسیاری از سرورها امکان دسترسی از راه دور به منابع و داده‌ها را فراهم می‌کنند. این امر برای کارمندانی که از راه دور کار می‌کنند یا در سفر هستند، بسیار مفید است و انعطاف‌پذیری کسب و کار را افزایش می‌دهد.
• پشتیبان‌گیری و بازیابی اطلاعات: سرورها راهکارهای متمرکز و مطمئنی برای پشتیبان‌گیری منظم از داده‌ها ارائه می‌دهند. در صورت بروز خرابی سخت‌افزاری، خطای انسانی یا حملات سایبری، امکان بازیابی سریع اطلاعات از نسخه‌های پشتیبان وجود دارد که از ضررهای مالی و وقفه در کسب و کار جلوگیری می‌کند.
• مقیاس‌پذیری: سرورها امکان ارتقاء منابع سخت‌افزاری و نرم‌افزاری را در صورت رشد کسب و کار فراهم می‌کنند. این امر به کسب و کارها اجازه می‌دهد تا زیرساخت فناوری اطلاعات خود را با نیازهای در حال تغییرشان تطبیق دهند.
• مدیریت متمرکز کاربران و دسترسی‌ها: سرورها امکان مدیریت متمرکز حساب‌های کاربری، سطوح دسترسی و مجوزها را فراهم می‌کنند. این امر مدیریت کاربران و حفظ امنیت منابع را آسان‌تر می‌کند.
• میزبانی وب‌سایت و برنامه‌های کاربردی: سرورها زیرساخت لازم برای میزبانی وب‌سایت‌ها، برنامه‌های کاربردی تحت وب و سایر خدمات آنلاین را فراهم می‌کنند که برای ارتباط با مشتریان و ارائه خدمات ضروری است.
• بهبود قابلیت اطمینان و زمان کارکرد: سرورهای تجاری معمولاً از قطعات با کیفیت بالا ساخته شده‌اند و برای عملکرد مداوم طراحی شده‌اند. استفاده از سرورها می‌تواند زمان کارکرد سیستم‌ها و خدمات کسب و کار را بهبود بخشد و از وقفه‌های ناخواسته جلوگیری کند.
• کاهش هزینه‌ها در بلندمدت: اگرچه سرمایه‌گذاری اولیه برای تهیه و پیکربندی سرور ممکن است قابل توجه باشد، اما مدیریت متمرکز، بهبود کارایی و کاهش خطرات از دست دادن داده‌ها می‌تواند در بلندمدت منجر به کاهش هزینه‌های عملیاتی شود.

چه کسانی باید از سرور استفاده کنند؟

استفاده از سرور برای طیف وسیعی از افراد، کسب و کارها و سازمان‌ها نه تنها مفید بلکه در بسیاری از موارد الزامی است. الزام به استفاده از سرور معمولاً زمانی ایجاد می‌شود که نیاز به استفاده از سرور برای طیف وسیعی از افراد، کسب و کارها و سازمان‌ها نه تنها مفید بلکه در بسیاری از موارد الزامی است. الزام به استفاده از سرور معمولاً زمانی ایجاد می‌شود که نیاز به مدیریت متمرکز منابع، اشتراک‌گذاری داده‌ها و خدمات، و تضمین امنیت و پایداری در یک محیط چندکاربره وجود داشته باشد.
چه کسانی به طور الزامی باید از سرور استفاده کنند و چرا:

• کسب‌وکارهای کوچک و متوسط (SMBs): با رشد یک کسب‌وکار و افزایش تعداد کارمندان و داده‌ها، نیاز به یک سیستم متمرکز برای مدیریت فایل‌ها، چاپگرها، برنامه‌های کاربردی و ایمیل‌ها ضروری می‌شود. سرورها امکان همکاری کارآمدتر، پشتیبان‌گیری منظم از داده‌های حیاتی و کنترل دسترسی‌های امن را فراهم می‌کنند. بدون سرور، مدیریت و امنیت اطلاعات در چندین رایانه شخصی دشوار و پرخطر خواهد بود.
• سازمان‌های بزرگ: سازمان‌های بزرگ با تعداد بسیار زیاد کارمند و حجم عظیم داده‌ها به زیرساخت سروری قدرتمند و پیچیده برای مدیریت یکپارچه منابع، امنیت، ارتباطات داخلی و ارائه خدمات نیاز دارند. سرورها در این مقیاس، هسته اصلی عملیات فناوری اطلاعات سازمان را تشکیل می‌دهند.
• وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک قابل توجه: هر وب‌سایت یا برنامه کاربردی که انتظار دارد تعداد قابل توجهی کاربر داشته باشد، به یک سرور برای میزبانی فایل‌ها و مدیریت درخواست‌های کاربران نیاز دارد. سرورها با قدرت پردازشی و پهنای باند مناسب، اطمینان می‌دهند که وب‌سایت یا برنامه کاربردی به طور پیوسته و با عملکرد مناسب در دسترس کاربران قرار دارد.
• ارائه‌دهندگان خدمات آنلاین: شرکت‌هایی که خدمات آنلاین مانند ایمیل، ذخیره‌سازی ابری، برنامه‌های SaaS (نرم‌افزار به عنوان سرویس) و بازی‌های آنلاین ارائه می‌دهند، به زیرساخت سروری گسترده و قابل اعتماد برای ارائه خدمات خود به تعداد زیادی کاربر نیاز دارند.
• مؤسسات آموزشی و دانشگاه‌ها: این مؤسسات برای مدیریت شبکه‌های آموزشی، ذخیره‌سازی فایل‌های دانشجویان و اساتید، میزبانی سیستم‌های آموزشی آنلاین و ارائه خدمات IT به کاربران خود به سرورها متکی هستند.
• سازمان‌های دولتی: سازمان‌های دولتی با حجم بالای داده‌های حساس و نیاز به امنیت و انطباق با مقررات خاص، از سرورها برای مدیریت اطلاعات، ارائه خدمات عمومی آنلاین و حفظ امنیت سایبری استفاده می‌کنند.

چه زمانی باید برای خرید سرور اقدام کنند:

زمان مناسب برای خرید سرور بستگی به نیازهای فعلی و پیش‌بینی رشد کسب و کار دارد. در ادامه نکات مهم خرید سرور را با هم مرور می‌کنیم تا به عنوان یک راهنمای انتخاب سرور مفید واقع شود. برخی از نشانه‌های کلیدی که زمان اقدام برای خرید سرور را نشان می‌دهند عبارتند از:

• افزایش تعداد کارمندان: با افزایش تعداد کارمندان و نیاز به اشتراک‌گذاری منابع و همکاری بیشتر، مدیریت بدون سرور دشوار می‌شود.
• نیاز به مدیریت متمرکز فایل‌ها: زمانی که پراکندگی فایل‌ها در رایانه‌های مختلف باعث اتلاف وقت و کاهش کارایی می‌شود و نیاز به یک مکان مرکزی برای ذخیره‌سازی و دسترسی به فایل‌ها احساس می‌شود.
• نگرانی‌های امنیتی: زمانی که امنیت داده‌های حساس کسب و کار به دلیل عدم وجود سیاست‌های امنیتی متمرکز و پشتیبان‌گیری منظم در معرض خطر قرار می‌گیرد.
• نیاز به میزبانی وب‌سایت یا برنامه کاربردی: اگر کسب و کار قصد دارد یک وب‌سایت حرفه‌ای یا یک برنامه کاربردی تحت وب راه‌اندازی کند.
• کاهش کارایی شبکه: زمانی که شبکه فعلی به دلیل حجم بالای ترافیک و عدم وجود مدیریت متمرکز، کند و غیرقابل اعتماد می‌شود.
• نیاز به پشتیبان‌گیری منظم و مطمئن: زمانی که اهمیت از دست ندادن داده‌های کسب و کار بیشتر می‌شود و نیاز به یک راهکار پشتیبان‌گیری متمرکز و خودکار احساس می‌شود.
• برنامه‌های رشد آتی: اگر کسب و کار پیش‌بینی رشد در تعداد کارمندان، حجم داده‌ها یا نیاز به خدمات آنلاین بیشتر را دارد، سرمایه‌گذاری در یک سرور می‌تواند زیرساخت لازم برای این رشد را فراهم کند.

به طور کلی، هر کسب و کاری که به دنبال افزایش کارایی، بهبود امنیت، مدیریت بهتر داده‌ها و فراهم کردن زیرساخت برای رشد است، باید استفاده از سرور را در نظر بگیرد و در زمان مناسب برای تهیه آن اقدام کند. در بسیاری از موارد، هرچه زودتر سرمایه‌گذاری در یک زیرساخت سروری مناسب انجام شود، از بروز مشکلات آتی و هزینه‌های بیشتر جلوگیری خواهد شد.

چه کسانی به طور الزامی باید از سرور استفاده کنند و چرا:

کسب و کارهای کوچک و متوسط (SMBs): با رشد یک کسب و کار و افزایش تعداد کارمندان و داده‌ها، نیاز به یک سیستم متمرکز برای مدیریت فایل‌ها، چاپگرها، برنامه‌های کاربردی و ایمیل‌ها ضروری می‌شود. سرورها امکان همکاری کارآمدتر، پشتیبان‌گیری منظم از داده‌های حیاتی و کنترل دسترسی‌های امن را فراهم می‌کنند. بدون سرور، مدیریت و امنیت اطلاعات در چندین رایانه شخصی دشوار و پرخطر خواهد بود.

سازمان‌های بزرگ: سازمان‌های بزرگ با تعداد بسیار زیاد کارمند و حجم عظیم داده‌ها به زیرساخت سروری قدرتمند و پیچیده برای مدیریت یکپارچه منابع، امنیت، ارتباطات داخلی و ارائه خدمات نیاز دارند. سرورها در این مقیاس، هسته اصلی عملیات فناوری اطلاعات سازمان را تشکیل می‌دهند.

وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک قابل توجه: هر وب‌سایت یا برنامه کاربردی که انتظار دارد تعداد قابل توجهی کاربر داشته باشد، به یک سرور برای میزبانی فایل‌ها و مدیریت درخواست‌های کاربران نیاز دارد. سرورها با قدرت پردازشی و پهنای باند مناسب، اطمینان می‌دهند که وب‌سایت یا برنامه کاربردی به طور پیوسته و با عملکرد مناسب در دسترس کاربران قرار دارد.

ارائه‌دهندگان خدمات آنلاین: شرکت‌هایی که خدمات آنلاین مانند ایمیل، ذخیره‌سازی ابری، برنامه‌های SaaS (نرم‌افزار به عنوان سرویس) و بازی‌های آنلاین ارائه می‌دهند، به زیرساخت سروری گسترده و قابل اعتماد برای ارائه خدمات خود به تعداد زیادی کاربر نیاز دارند.

مؤسسات آموزشی و دانشگاه‌ها: این مؤسسات برای مدیریت شبکه‌های آموزشی، ذخیره‌سازی فایل‌های دانشجویان و اساتید، میزبانی سیستم‌های آموزشی آنلاین و ارائه خدمات IT به کاربران خود به سرورها متکی هستند.

سازمان‌های دولتی: سازمان‌های دولتی با حجم بالای داده‌های حساس و نیاز به امنیت و انطباق با مقررات خاص، از سرورها برای مدیریت اطلاعات، ارائه خدمات عمومی آنلاین و حفظ امنیت سایبری استفاده می‌کنند.

چه زمانی باید برای خرید سرور اقدام کنند:

زمان مناسب برای خرید سرور بستگی به نیازهای فعلی و پیش‌بینی رشد کسب و کار دارد. برخی از نشانه‌های کلیدی که زمان اقدام برای خرید سرور را نشان می‌دهند عبارتند از:

• افزایش تعداد کارمندان: با افزایش تعداد کارمندان و نیاز به اشتراک‌گذاری منابع و همکاری بیشتر، مدیریت بدون سرور دشوار می‌شود.
• نیاز به مدیریت متمرکز فایل‌ها: زمانی که پراکندگی فایل‌ها در رایانه‌های مختلف باعث اتلاف وقت و کاهش کارایی می‌شود و نیاز به یک مکان مرکزی برای ذخیره‌سازی و دسترسی به فایل‌ها احساس می‌شود.
• نگرانی‌های امنیتی: زمانی که امنیت داده‌های حساس کسب و کار به دلیل عدم وجود سیاست‌های امنیتی متمرکز و پشتیبان‌گیری منظم در معرض خطر قرار می‌گیرد.
• نیاز به میزبانی وب‌سایت یا برنامه کاربردی: اگر کسب و کار قصد دارد یک وب‌سایت حرفه‌ای یا یک برنامه کاربردی تحت وب راه‌اندازی کند.
• کاهش کارایی شبکه: زمانی که شبکه فعلی به دلیل حجم بالای ترافیک و عدم وجود مدیریت متمرکز، کند و غیرقابل اعتماد می‌شود.
• نیاز به پشتیبان‌گیری منظم و مطمئن: زمانی که اهمیت از دست ندادن داده‌های کسب و کار بیشتر می‌شود و نیاز به یک راهکار پشتیبان‌گیری متمرکز و خودکار احساس می‌شود.
• برنامه‌های رشد آتی: اگر کسب و کار پیش‌بینی رشد در تعداد کارمندان، حجم داده‌ها یا نیاز به خدمات آنلاین بیشتر را دارد، سرمایه‌گذاری در یک سرور می‌تواند زیرساخت لازم برای این رشد را فراهم کند.

به طور کلی، هر کسب و کاری که به دنبال افزایش کارایی، بهبود امنیت، مدیریت بهتر داده‌ها و فراهم کردن زیرساخت برای رشد است، باید استفاده از سرور را در نظر بگیرد و در زمان مناسب برای تهیه آن اقدام کند. در بسیاری از موارد، هرچه زودتر سرمایه‌گذاری در یک زیرساخت سروری مناسب انجام شود، از بروز مشکلات آتی و هزینه‌های بیشتر جلوگیری خواهد شد.

کدام نوع سرور برای شما مناسب است؟

تشخیص اینکه کدام نوع سرور برای شما مناسب است، نیازمند ارزیابی دقیق نیازهای فعلی و آتی، بودجه و دانش فنی شما است. در اینجا یک راهنمای گام به گام برای تعیین نوع سرور مورد نیاز ارائه شده‌است:

تعیین نیازهای اساسی:

هدف از استفاده از سرور چیست؟ (میزبانی وب‌سایت، میزبانی برنامه کاربردی، ذخیره‌سازی فایل، ایمیل، پایگاه داده، بازی، غیره)

• چه میزان ترافیک یا بار کاری را انتظار دارید؟ (تعداد بازدیدکنندگان وب‌سایت، تعداد کاربران برنامه، حجم داده‌ها)
• به چه میزان فضای ذخیره‌سازی نیاز دارید؟ (برای فایل‌ها، پایگاه داده‌ها، ایمیل‌ها و غیره)
• به چه میزان منابع پردازشی (CPU و RAM) نیاز دارید؟ (بسته به پیچیدگی برنامه‌ها و حجم کار)
• به چه میزان پهنای باند نیاز دارید؟ (برای انتقال داده‌ها و دسترسی کاربران)
• چه نیازمندی‌های امنیتی دارید؟ (حفاظت از داده‌های حساس، انطباق با مقررات)
• چه سطح کنترلی بر سرور نیاز دارید؟ (نصب نرم‌افزار، پیکربندی سیستم عامل)
• آیا نیاز به دسترسی از راه دور دارید؟
• آیا نیاز به پشتیبان‌گیری و بازیابی اطلاعات دارید؟

ارزیابی بودجه:

• چه میزان بودجه برای خرید یا اجاره سرور در نظر گرفته‌اید؟
• آیا هزینه‌های جاری مانند پهنای باند، پشتیبانی و نگهداری را در نظر گرفته‌اید؟
• هزینه نیروی انسانی برای مدیریت سرور چقدر خواهد بود؟

در نظر گرفتن دانش فنی:

• آیا شما یا تیمتان دانش فنی لازم برای مدیریت یک سرور را دارید؟ (نصب و پیکربندی سیستم عامل، مدیریت امنیت، رفع مشکلات)
• آیا ترجیح می‌دهید یک سرور مدیریت شده تهیه کنید؟ (که در این صورت هزینه بیشتری خواهد داشت)

مقایسه انواع سرور بر اساس نیازها، بودجه و دانش فنی:

با در نظر گرفتن پاسخ‌های خود به سوالات بالا، می‌توانید انواع سرور را با یکدیگر مقایسه کنید:

میزبانی اشتراکی (Shared Hosting):

• مناسب برای: وب‌سایت‌های کوچک با ترافیک کم و بودجه محدود.
• مزایا: ارزان‌ترین گزینه، مدیریت توسط ارائه‌دهنده.
• معایب: منابع محدود، امنیت کمتر، کنترل محدود.

اگر نیازهای بسیار ابتدایی دارید و بودجه‌تان بسیار محدود است، ممکن است این گزینه برای شروع مناسب باشد.

سرور مجازی (VPS – Virtual Private Server):

• مناسب برای: وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک متوسط، توسعه و تست نرم‌افزار، میزبانی پایگاه داده‌های کوچک تا متوسط.
• مزایا: منابع اختصاصی‌تر نسبت به میزبانی اشتراکی، امنیت بهتر، کنترل بیشتر، هزینه مقرون‌به‌صرفه‌تر از سرور اختصاصی.

اگر وب‌سایت یا برنامه کاربردی شما در حال رشد است و به منابع بیشتری نیاز دارد اما بودجه سرور اختصاصی را ندارید، VPS یک انتخاب خوب است.

سرور اختصاصی (Dedicated Server):

• مناسب برای: وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک بسیار بالا، برنامه‌های کاربردی سازمانی حیاتی، پایگاه‌های داده بزرگ و حساس، بازی‌های آنلاین با تعداد زیاد بازیکن.
• مزایا: بالاترین سطح عملکرد، امنیت و کنترل کامل.
• معایب: گران‌ترین گزینه، نیاز به دانش فنی برای مدیریت (در صورت مدیریت نشده).

اگر به حداکثر عملکرد، امنیت و کنترل نیاز دارید و بودجه کافی را دارید، سرور اختصاصی بهترین گزینه است.

سرور ابری (Cloud Server):

• مناسب برای: وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک متغیر و غیرقابل پیش‌بینی، برنامه‌های کاربردی مقیاس‌پذیر، پردازش داده‌های بزرگ، پشتیبان‌گیری و بازیابی فاجعه.
• مزایا: مقیاس‌پذیری بالا، انعطاف‌پذیری در پرداخت (Pay-as-you-go)، قابلیت اطمینان بالا، دسترسی جهانی.
• معایب: هزینه می‌تواند متغیر باشد، کنترل کمتر بر زیرساخت فیزیکی، نیاز به درک مدل قیمت‌گذاری ارائه‌دهنده.

اگر به مقیاس‌پذیری بالا، انعطاف‌پذیری و پرداخت بر اساس مصرف نیاز دارید، سرور ابری یک انتخاب عالی است.

در نظر گرفتن رشد آینده:

• آیا انتظار دارید ترافیک، تعداد کاربران یا حجم داده‌های شما در آینده افزایش یابد؟
• آیا زیرساخت سروری انتخابی شما قابلیت مقیاس‌پذیری برای پاسخگویی به این رشد را دارد؟

مشاوره با متخصصان:

• در صورت عدم اطمینان، مشورت با متخصصان IT یا شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات سرور می‌تواند بسیار مفید باشد. آن‌ها می‌توانند بر اساس نیازهای خاص شما، بهترین گزینه را پیشنهاد دهند.
• برای تشخیص نوع سرور مورد نیاز، باید نیازهای خود را به دقت ارزیابی کنید، بودجه خود را در نظر بگیرید، سطح دانش فنی خود را بسنجید و سپس انواع سرور را بر اساس این عوامل مقایسه کنید. همچنین، پیش‌بینی رشد آینده و امکان مقیاس‌پذیری سرور انتخابی را در نظر بگیرید.

سرورها چگونه کار می‌کنند؟

عملکرد سرورها را می‌توان در یک چرخه ساده درخواست-پاسخ (Request-Response) خلاصه کرد. سرورها به طور مداوم در حال گوش دادن به درخواست‌هایی هستند که از طرف کلاینت‌ها (Client) ارسال می‌شوند و پس از پردازش این درخواست‌ها، پاسخ مناسب را به آن‌ها بازمی‌گردانند. برای درک کامل‌تر این فرایند، مراحل زیر را در نظر بگیرید:

گوش دادن به درخواست‌ها (Listening for Requests):

سرورها نرم‌افزارهای خاصی (مانند وب سرور، ایمیل سرور، پایگاه داده سرور) را اجرا می‌کنند که برای گوش دادن به درخواست‌ها در پورت‌های (Port) مشخصی از شبکه پیکربندی شده‌اند. هر نوع سرویس شبکه از پورت‌های استاندارد یا سفارشی برای ارتباط استفاده می‌کند (مثلاً پورت 80 و 443 برای وب سرورها، پورت 25 برای SMTP، پورت 110 برای POP3، پورت 143 برای IMAP و غیره).
هنگامی که یک کلاینت (مانند مرورگر وب، برنامه ایمیل، برنامه کاربردی) می‌خواهد با یک سرویس خاص روی سرور ارتباط برقرار کند، یک درخواست را به آدرس IP سرور و پورت مربوطه ارسال می‌کند.

دریافت درخواست (Receiving the Request):

سخت‌افزار شبکه سرور (مانند کارت شبکه) درخواست ارسالی از کلاینت را دریافت می‌کند.
سیستم عامل سرور، درخواست را به نرم‌افزار سرور مربوطه (که در حال گوش دادن به آن پورت است) تحویل می‌دهد.

پردازش درخواست (Processing the Request):

نرم‌افزار سرور، درخواست دریافتی را تجزیه و تحلیل می‌کند تا نوع درخواست و منابع مورد نیاز را تشخیص دهد.
بسته به نوع درخواست، سرور ممکن است مراحل مختلفی را برای پردازش آن انجام دهد:

وب سرور: اگر درخواست مربوط به یک صفحه وب باشد، سرور فایل‌های HTML، CSS، JavaScript، تصاویر و سایر محتوای مرتبط را از حافظه یا دیسک خود پیدا می‌کند.

ایمیل سرور: اگر درخواست مربوط به ارسال ایمیل باشد، سرور آدرس گیرنده را بررسی کرده و ایمیل را به سرور مقصد هدایت می‌کند. اگر درخواست مربوط به دریافت ایمیل باشد، سرور ایمیل‌های مربوط به کاربر را از صندوق پستی او بازیابی می‌کند.

پایگاه داده سرور: اگر درخواست مربوط به پایگاه داده باشد، سرور دستورات SQL را اجرا کرده و داده‌های مورد نیاز را جست‌وجو، ویرایش یا اضافه می‌کند.

فایل سرور: اگر درخواست مربوط به فایل باشد، سرور مجوزهای کاربر را بررسی کرده و در صورت مجاز بودن، فایل مورد نظر را برای کلاینت ارسال می‌کند یا اجازه ذخیره فایل جدید را می‌دهد.

اپلیکیشن سرور: اگر درخواست مربوط به یک برنامه کاربردی باشد، سرور منطق تجاری برنامه را اجرا کرده و با سایر منابع (مانند پایگاه داده) تعامل برقرار می‌کند.

تولید پاسخ (Generating the Response):

پس از پردازش درخواست، نرم‌افزار سرور یک پاسخ مناسب تولید می‌کند. این پاسخ می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

وب سرور: محتوای صفحه وب در قالب HTML، داده‌های JSON یا XML.

ایمیل سرور: تأیید ارسال ایمیل یا محتوای ایمیل‌های درخواستی.

پایگاه داده سرور: داده‌های بازیابی شده از پایگاه داده یا تأیید انجام عملیات.

فایل سرور: محتوای فایل درخواستی یا تأیید ذخیره فایل.

اپلیکیشن سرور: داده‌های تولید شده توسط برنامه کاربردی.

پاسخ معمولاً شامل داده‌های مورد نظر و همچنین اطلاعات وضعیت (Status Code) است که نشان می‌دهد درخواست با موفقیت انجام شده‌است یا خیر (مثلاً کد وضعیت 200 OK برای موفقیت، 404 Not Found برای عدم وجود منبع).

ارسال پاسخ (Sending the Response):

نرم‌افزار سرور، پاسخ تولید شده را از طریق سیستم عامل و سخت‌افزار شبکه به کلاینت ارسال می‌کند.

پاسخ از طریق همان اتصال شبکه‌ای که درخواست از آن آمده است، به کلاینت بازمی‌گردد.

دریافت و پردازش پاسخ توسط کلاینت (Client Receives and Processes the Response):

کلاینت، پاسخ ارسالی از سرور را دریافت می‌کند.

نرم‌افزار کلاینت (مانند مرورگر وب) پاسخ را پردازش کرده و آن را به کاربر نمایش می‌دهد (مثلاً نمایش صفحه وب، نمایش ایمیل، نمایش نتایج جستجو).
سرورها به عنوان منابع متمرکز عمل می‌کنند که به درخواست‌های کلاینت‌ها در شبکه پاسخ می‌دهند. آن‌ها با اجرای نرم‌افزارهای تخصصی، گوش دادن به پورت‌های خاص، پردازش درخواست‌ها و ارسال پاسخ‌های مناسب، خدمات مختلفی را ارائه می‌دهند. این چرخه درخواست-پاسخ، اساس عملکرد بسیاری از تعاملات در دنیای دیجیتال امروزی است.

اجزای تشکیل دهنده سرورها

سرورها از قطعات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری مختلفی تشکیل شده‌اند که با همکاری یکدیگر وظایف خود را انجام می‌دهند. در زیر به اجزای اصلی یک سرور و کارکرد هر یک اشاره شده‌است:

اجزای سخت‌افزاری (Hardware Components):

پردازنده (CPU – Central Processing Unit): مغز سرور محسوب می‌شود و وظیفه اجرای دستورالعمل‌ها و پردازش داده‌ها را بر عهده دارد. سرورها معمولاً از پردازنده‌های قدرتمند چند هسته‌ای و با قابلیت‌های پردازش موازی بالا استفاده می‌کنند تا بتوانند به درخواست‌های متعدد به طور همزمان پاسخ دهند.

حافظه دسترسی تصادفی (RAM – Random Access Memory): برای ذخیره‌سازی موقت داده‌هایی که پردازنده به سرعت به آن‌ها نیاز دارد، استفاده می‌شود. هرچه میزان RAM بیشتر باشد، سرور می‌تواند داده‌های بیشتری را در حافظه نگه دارد و عملکرد بهتری در پاسخگویی به درخواست‌ها داشته باشد.

مادربرد (Motherboard): برد اصلی سرور است که تمام اجزای دیگر را به یکدیگر متصل می‌کند و ارتباط بین آن‌ها را برقرار می‌سازد. مادربردهای سرور معمولاً از ویژگی‌های پیشرفته‌ای مانند اسلات‌های متعدد برای پردازنده و RAM، رابط‌های پرسرعت برای اتصال کارت‌های توسعه و چیپ‌ست‌های قدرتمند پشتیبانی می‌کنند.

فضای ذخیره‌سازی (Storage – Hard Disk Drives (HDDs) or Solid State Drives (SSDs)): برای ذخیره‌سازی دائمی سیستم عامل، نرم‌افزارها، داده‌ها و فایل‌ها استفاده می‌شود.

HDD: دیسک‌های سخت مکانیکی با ظرفیت بالا و قیمت پایین‌تر، اما سرعت دسترسی کمتری دارند.

SSD: درایوهای حالت جامد بدون قطعات متحرک با سرعت دسترسی بسیار بالا و عملکرد بهتر، اما معمولاً گران‌تر و با ظرفیت کمتر هستند. سرورها ممکن است از ترکیبی از HDD و SSD برای اهداف مختلف استفاده کنند (مثلاً SSD برای سیستم عامل و برنامه‌ها و HDD برای ذخیره‌سازی حجم بالای داده‌ها). همچنین، پیکربندی‌های RAID (Redundant Array of Independent Disks) برای افزایش کارایی و تحمل خطا در سیستم‌های ذخیره‌سازی سرورها رایج است.

کارت شبکه (NIC – Network Interface Card): سرور را به شبکه متصل می‌کند و امکان برقراری ارتباط با کلاینت‌ها و سایر سرورها را فراهم می‌سازد. سرورها معمولاً از کارت‌های شبکه با سرعت بالا (مانند گیگابیت اترنت یا سریع‌تر) و گاهی اوقات چندین کارت شبکه برای افزایش پهنای باند و افزونگی استفاده می‌کنند.

منبع تغذیه (Power Supply Unit – PSU): برق مورد نیاز تمام قطعات سرور را تأمین می‌کند. منابع تغذیه سرورها معمولاً از توان بالایی برخوردارند و ممکن است دارای ویژگی‌های افزونگی (Redundancy) باشند تا در صورت خرابی یکی از منابع، سرور به کار خود ادامه دهد.

سیستم خنک‌کننده (Cooling System – Fans, Heatsinks, Liquid Cooling): برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد قطعات سرور که می‌تواند منجر به کاهش عملکرد و خرابی شود، استفاده می‌شود. سرورها به دلیل پردازش مداوم و سنگین، نیاز به سیستم خنک‌کننده کارآمد دارند.

شاسی (Chassis or Case): محفظه‌ای است که تمام قطعات سرور را در خود جای می‌دهد و از آن‌ها محافظت می‌کند. شاسی‌های سرورها معمولاً برای نصب آسان قطعات، جریان هوای مناسب و قرارگیری در رک‌های استاندارد طراحی می‌شوند.

کارت‌های توسعه (Expansion Cards – RAID Controller, GPU, Additional NICs): برای افزودن قابلیت‌های بیشتر به سرور استفاده می‌شوند. برای مثال، کارت RAID Controller برای مدیریت آرایه‌های دیسکی، کارت‌های گرافیک (GPU) برای پردازش‌های سنگین گرافیکی یا محاسبات موازی، و کارت‌های شبکه اضافی برای افزایش اتصالات شبکه.

اجزای نرم‌افزاری (Software Components)

سیستم عامل سرور (Server Operating System – Windows Server, Linux Distributions): نرم‌افزار پایه است که منابع سخت‌افزاری سرور را مدیریت می‌کند و بستری را برای اجرای سایر نرم‌افزارها فراهم می‌سازد. سیستم عامل‌های سرور معمولاً دارای ویژگی‌های خاصی مانند مدیریت کاربران پیشرفته، امنیت قوی‌تر، پشتیبانی از سرویس‌های شبکه و پایداری بالا هستند.

نرم‌افزار سرور (Server Software – Web Server (Apache, Nginx), Database Server (MySQL, PostgreSQL), Mail Server (Postfix, Exchange)): برنامه‌های کاربردی هستند که خدمات خاصی را به کلاینت‌ها ارائه می‌دهند. نوع نرم‌افزار سرور بسته به کاربرد سرور متفاوت است.

درایورهای سخت‌افزاری (Hardware Drivers): نرم‌افزارهایی هستند که به سیستم عامل اجازه می‌دهند با قطعات سخت‌افزاری سرور ارتباط برقرار کند و از آن‌ها استفاده کند.

نرم‌افزارهای مدیریتی (Management Software): ابزارهایی هستند که به مدیران سیستم امکان نظارت، پیکربندی، به‌روزرسانی و مدیریت سرورها را از راه دور یا به صورت محلی می‌دهند.

تمام این اجزا با همکاری و هماهنگی یکدیگر، عملکرد کلی سرور را شکل می‌دهند و امکان ارائه خدمات مختلف به کاربران و سایر سیستم‌ها را فراهم می‌کنند. انتخاب قطعات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری مناسب بستگی به نوع کاربری سرور و نیازهای خاص آن دارد.

معماری انواع سرور در شبکه‌های کامپیوتری به چه معنا است؟

معماری انواع سرور در شبکه‌های کامپیوتری به نحوه سازماندهی و تعامل انواع مختلف سرور با یکدیگر و با سایر اجزای شبکه (مانند کلاینت‌ها، روترها، سوییچ‌ها) برای ارائه خدمات و مدیریت منابع اشاره دارد. این مفهوم دربرگیرنده نقش و وظیفه هر نوع سرور در ساختار کلی شبکه و چگونگی همکاری آن‌ها برای دستیابی به اهداف شبکه است.
به عبارت دیگر، معماری سرور در شبکه تعیین می‌کند که:

• چه نوع سرورهایی در شبکه وجود دارند (وب سرور، فایل سرور، ایمیل سرور، پایگاه داده سرور، و غیره).
• وظیفه و مسئولیت هر یک از این سرورها چیست؟
• چگونه این سرورها با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند تا خدمات پیچیده‌تری را ارائه دهند (مثلاً یک برنامه کاربردی وب ممکن است با یک وب سرور
• برای ارائه رابط کاربری و با یک پایگاه داده سرور برای ذخیره و بازیابی اطلاعات تعامل داشته باشد).
• چگونه سرورها با کلاینت‌ها تعامل می‌کنند تا به درخواست‌های آن‌ها پاسخ دهند و منابع را در اختیارشان قرار دهند.
• چگونه سرورها از نظر فیزیکی و منطقی در شبکه سازماندهی شده‌اند (مثلاً ممکن است چندین سرور در یک مرکز داده متمرکز باشند یا به صورت توزیع‌شده در مکان‌های مختلف قرار بگیرند).

مفهوم انواع سرور در معماری شبکه:

در معماری شبکه، انواع مختلف سرور نقش‌های تخصصی ایفا می‌کنند و هر کدام برای ارائه خدمات خاصی بهینه‌سازی شده‌اند. این تخصصی‌سازی به سازمان‌ها کمک می‌کند تا:

• منابع را به طور کارآمدتری مدیریت کنند: با تفکیک وظایف، هر سرور می‌تواند به طور کامل به وظیفه خود اختصاص داده شود و عملکرد بهتری ارائه دهد.
• امنیت را بهبود بخشند: با جداسازی خدمات، می‌توان سیاست‌های امنیتی خاصی را برای هر نوع سرور اعمال کرد و ریسک نفوذ و آسیب‌پذیری را کاهش داد.
• مقیاس‌پذیری را تسهیل کنند: در صورت نیاز به افزایش ظرفیت یک سرویس خاص، می‌توان سرورهای بیشتری از همان نوع را به شبکه اضافه کرد.
• قابلیت اطمینان را افزایش دهند: با استفاده از معماری‌های افزونه (Redundant) و توزیع‌شده، در صورت خرابی یک سرور، سایر سرورها می‌توانند به ارائه خدمات ادامه دهند.
• عملکرد شبکه را بهینه کنند: با قرار دادن سرورها در مکان‌های استراتژیک شبکه، می‌توان تأخیر (Latency) را کاهش داد و سرعت دسترسی به خدمات را افزایش داد.

برای مثال، در یک معماری شبکه typical برای یک وب‌سایت:

وب سرورها مسئولیت دریافت درخواست‌های HTTP/HTTPS از مرورگرهای کاربران و ارسال صفحات وب و محتوای مرتبط را بر عهده دارند.
پایگاه داده سرورها اطلاعات وب‌سایت (مانند پست‌ها، اطلاعات کاربران، محصولات) را ذخیره و مدیریت می‌کنند و به درخواست‌های وب سرور برای بازیابی یا به‌روزرسانی این اطلاعات پاسخ می‌دهند.
فایل سرورها ممکن است برای ذخیره تصاویر، ویدئوها و سایر فایل‌های بزرگ وب‌سایت استفاده شوند و وب سرورها برای ارائه این محتوا به آن‌ها دسترسی پیدا کنند.
سرورهای DNS نام دامنه وب‌سایت را به آدرس IP سرورهای مربوطه ترجمه می‌کنند تا کاربران بتوانند به آن دسترسی پیدا کنند.
سرورهای امنیتی (مانند فایروال‌ها و سرورهای پروکسی) از شبکه و سرورها در برابر تهدیدات خارجی محافظت می‌کنند.
بنابراین، معماری انواع سرور در شبکه کامپیوتری به معنای طراحی و پیاده‌سازی یک ساختار هماهنگ از سرورهای مختلف است که هر کدام نقش خاصی در ارائه خدمات و مدیریت منابع شبکه ایفا می‌کنند و با یکدیگر تعامل دارند تا نیازهای کاربران و سازمان را برآورده سازند. انتخاب نوع و تعداد سرورها و نحوه تعامل آن‌ها بستگی به اندازه، پیچیدگی و اهداف شبکه دارد.

راهنمای انتخاب بهترین سرور

انتخاب بهترین سرور برای نیازهای شما یک تصمیم حیاتی است که می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر عملکرد، امنیت و هزینه‌های شما داشته باشد. در اینجا تمام فاکتورهای الزامی که باید در نظر بگیرید آورده شده‌است:

نیازهای کاربردی (Application Requirements):

نوع کاربری سرور: دقیقاً مشخص کنید که سرور برای چه هدفی استفاده خواهد شد (میزبانی وب‌سایت، برنامه کاربردی، پایگاه داده، ایمیل، فایل، بازی، مجازی‌سازی و غیره). هر کاربرد نیازمندی‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری متفاوتی دارد.
میزان ترافیک و بار کاری: تخمین بزنید که سرور شما در حال حاضر و در آینده با چه میزان ترافیک یا بار کاری روبه‌رو خواهد شد. این شامل تعداد بازدیدکنندگان وب‌سایت، تعداد کاربران برنامه، حجم تراکنش‌ها و غیره می‌شود.
نیازهای منابع: بر اساس نوع کاربری و بار کاری تخمینی، مشخص کنید به چه میزان منابع پردازشی (CPU)، حافظه (RAM)، فضای ذخیره‌سازی و پهنای باند نیاز دارید.

مشخصات فنی (Technical Specifications):

پردازنده (CPU): تعداد هسته‌ها، سرعت کلاک و معماری پردازنده باید با نیازهای پردازشی شما همخوانی داشته باشد. برای بارهای کاری سنگین، پردازنده‌های چند هسته‌ای با سرعت بالا توصیه می‌شوند.

حافظه (RAM): میزان RAM کافی برای اجرای روان سیستم عامل، نرم‌افزارها و پردازش داده‌ها ضروری است. کمبود RAM می‌تواند منجر به کندی عملکرد شود.

فضای ذخیره‌سازی (Storage):

• نوع: HDD برای ظرفیت بالا و هزینه کمتر مناسب است، در حالی که SSD سرعت و عملکرد بهتری را ارائه می‌دهد. ممکن است ترکیبی از هر دو مورد نیاز باشد.
• ظرفیت: میزان فضای مورد نیاز برای ذخیره سازی سیستم عامل، نرم‌افزارها، داده‌ها و فایل‌ها را در نظر بگیرید و فضای کافی برای رشد آینده را نیز پیش‌بینی کنید.
• RAID: برای افزایش کارایی و تحمل خطا، پیکربندی RAID (Redundant Array of Independent Disks) را در نظر بگیرید.
• پهنای باند (Bandwidth): میزان داده‌ای که سرور شما در یک بازه زمانی مشخص (معمولاً ماهانه) منتقل می‌کند. ترافیک بالا نیازمند پهنای باند بیشتری است.
• اتصالات شبکه (Network Connectivity): سرعت پورت شبکه (مثلاً گیگابیت اترنت) و تعداد پورت‌های مورد نیاز را بررسی کنید.
  نوع سرور (Server Type):
• میزبانی اشتراکی (Shared Hosting): ارزان‌ترین گزینه، مناسب برای وب‌سایت‌های کوچک با ترافیک کم. منابع با کاربران دیگر به اشتراک گذاشته می‌شود.
• سرور مجازی (VPS – Virtual Private Server): منابع اختصاصی‌تر نسبت به میزبانی اشتراکی، امنیت و کنترل بیشتر، مناسب برای وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک متوسط.
• سرور اختصاصی (Dedicated Server): تمام منابع یک سرور فیزیکی به شما اختصاص داده می‌شود، بالاترین سطح عملکرد و کنترل، مناسب برای وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی با ترافیک بالا و نیازهای خاص.
• سرور ابری (Cloud Server): مقیاس‌پذیری بالا، پرداخت بر اساس مصرف، قابلیت اطمینان بالا، مناسب برای بارهای کاری متغیر و نیاز به انعطاف‌پذیری.

موقعیت جغرافیایی (Geographic Location):

نزدیکی به کاربران هدف: انتخاب موقعیت جغرافیایی سرور نزدیک به کاربران نهایی وب‌سایت یا برنامه کاربردی شما می‌تواند تأخیر (Latency) را کاهش داده و سرعت دسترسی را بهبود بخشد.
قوانین و مقررات محلی: در برخی موارد، به دلیل قوانین مربوط به حریم خصوصی و نگهداری داده‌ها، ممکن است نیاز به انتخاب سرور در یک موقعیت جغرافیایی خاص داشته باشید.
کیفیت زیرساخت: اطمینان حاصل کنید که مرکز داده (Data Center) در موقعیت جغرافیایی انتخابی دارای زیرساخت قوی، اتصال پایدار به اینترنت و تدابیر امنیتی مناسب است.

ارائه‌دهنده خدمات (Hosting Provider):

اعتبار و سابقه: تحقیق کنید که ارائه‌دهنده مورد نظر دارای چه سابقه‌ای است و نظرات مشتریان قبلی چگونه بوده است.
کیفیت پشتیبانی فنی: اطمینان حاصل کنید که ارائه‌دهنده پشتیبانی فنی ۲۴/۷ و پاسخگو ارائه می‌دهد و در صورت بروز مشکل به سرعت به شما کمک خواهد کرد.

قرارداد سطح خدمات (SLA – Service Level Agreement): SLA را به دقت بررسی کنید تا از سطح آپتایم (Uptime)، سرعت پاسخگویی و سایر تضمین‌های ارائه‌دهنده مطلع شوید.

امنیت: تدابیر امنیتی ارائه‌دهنده (مانند فایروال‌ها، سیستم‌های تشخیص نفوذ، اسکن بدافزار) را بررسی کنید.

قیمت و شرایط پرداخت: هزینه‌ها را به دقت بررسی کنید و مطمئن شوید که هیچ هزینه پنهانی وجود ندارد. شرایط پرداخت و امکان ارتقاء یا لغو سرویس را نیز در نظر بگیرید.

موقعیت جغرافیایی سرورهای ارائه‌دهنده: اطمینان حاصل کنید که ارائه‌دهنده، سرورهایی در موقعیت جغرافیایی مورد نظر شما دارد. به عنوان مثال، اگر کاربران شما بیشتر در ایران هستند، انتخاب سرور در ایران یا نزدیک به آن (در صورت ارائه توسط ارائه‌دهندگانی مانند پارس‌پک) می‌تواند مناسب باشد.

خدمات تکمیلی: بررسی کنید که آیا ارائه‌دهنده خدمات تکمیلی مانند پشتیبان‌گیری خودکار، ابزارهای مدیریت سرور و غیره را ارائه می‌دهد.
پارس‌پک (Pars Pack) به عنوان نمونه: اگر پارس‌پک یکی از گزینه‌های شماست، به طور خاص کیفیت خدمات، پشتیبانی، موقعیت سرورها (اگر برای کاربران ایرانی مناسب است)، قیمت و SLA آن‌ها را با سایر ارائه‌دهندگان مقایسه کنید.

سیستم‌عامل (Operating System):

• Linux: معمولاً برای وب سرورها و برنامه‌های کاربردی متن‌باز محبوب است، امنیت و پایداری بالایی دارد و در بسیاری از توزیع‌ها رایگان است.
• Windows Server: برای برنامه‌های کاربردی مبتنی بر فناوری‌های مایکروسافت (.NET، ASP.NET) و استفاده از IIS و SQL Server مناسب است. معمولاً هزینه مجوز دارد.

انتخاب سیستم عامل بستگی به دانش فنی تیم شما و نرم‌افزارهایی دارد که قصد دارید روی سرور اجرا کنید.

قابلیت مقیاس‌پذیری (Scalability):

اگر پیش‌بینی رشد دارید، مطمئن شوید که سرور انتخابی شما قابلیت ارتقا منابع (مانند CPU، RAM، فضای ذخیره‌سازی و پهنای باند) را در آینده دارد. سرورهای ابری در این زمینه معمولاً انعطاف‌پذیری بالایی ارائه می‌دهند.
با در نظر گرفتن دقیق این فاکتورها و ارزیابی نیازهای خاص خود، می‌توانید بهترین سرور را برای کسب و کار یا پروژه خود انتخاب کنید. توصیه می‌شود قبل از تصمیم‌گیری نهایی، تحقیقات کاملی انجام دهید و در صورت نیاز با متخصصان مشورت کنید.

ناگفته‌ها و ابهامات انواع سرور

اگر پاسخ سوالات خاص خود را تا اینجای مقاله پیدا نکرده‎اید، توجه شما را به این بخش جلب می‌کنیم:
سرور مناسب کسب‌وکار (Server for business): یک سرور که با در نظر گرفتن نیازهای خاص یک کسب‌وکار انتخاب می‌شود. این شامل عواملی مانند حجم داده‌ها، تعداد کاربران، برنامه‌های کاربردی مورد استفاده، نیازهای امنیتی و قابلیت مقیاس‌پذیری برای رشد آینده است. هدف از سرور مناسب کسب و کار، افزایش کارایی، بهبود امنیت و تسهیل مدیریت متمرکز منابع است.

سرور برای بازی (Server for gaming): نوعی سرور است که برای میزبانی بازی‌های آنلاین چندنفره طراحی و پیکربندی می‌شود. این سرورها معمولاً دارای پردازنده‌های قدرتمند، حافظه رم بالا و اتصال شبکه با تأخیر کم (Low Latency) هستند تا تجربه بازی روان و بدون وقفه را برای بازیکنان فراهم کنند.

سرور برای سایت (Server for website): سروری است که برای میزبانی فایل‌ها و داده‌های یک یا چند وب‌سایت استفاده می‌شود. این سرورها نرم‌افزارهای وب سرور (مانند Apache یا Nginx) را اجرا می‌کنند و به درخواست‌های مرورگرهای کاربران پاسخ داده و محتوای وب‌سایت را برای آن‌ها ارسال می‌کنند.

VPS server: مخفف Virtual Private Server است و به یک ماشین مجازی اشاره دارد که بر روی یک سرور فیزیکی قدرتمند میزبانی می‌شود. هر VPS به عنوان یک سرور مستقل با سیستم عامل و منابع اختصاصی خود عمل می‌کند و ترکیبی از مزایای سرور اشتراکی و سرور اختصاصی را با هزینه مقرون‌به‌صرفه‌تر ارائه می‌دهد.

جمع‌بندی

سرورها چه دنیایی دارند؟ در این مقاله جامع، به بررسی عمیق این موضوع پرداختیم و تلاش کردیم تا با معرفی انواع مختلف آن، راهنمایی کاملی برای انتخاب بهترین گزینه ارائه دهیم. در ابتدا به تعریف سرور و کاربردهای متنوع آن در دنیای فناوری اطلاعات اشاره کردیم و سپس با تشریح کاربرد سرور در زمینه‌هایی نظیر میزبانی وب، ذخیره‌سازی داده و مدیریت ایمیل، اهمیت آن را در زیرساخت‌های دیجیتال روشن ساختیم. در ادامه، انواع سرور بر اساس کاربرد از جمله وب سرور، اپلیکیشن سرور و پایگاه داده سرور را معرفی نمودیم. همچنین، به بررسی مقایسه انواع سرور شامل سرور ابری، سرور مجازی و سرور اختصاصی پرداختیم و تفاوت سرور مجازی و اختصاصی را به طور مفصل شرح دادیم تا به درک بهتری از ویژگی‌ها و کاربردهای هر یک برسیم. فاکتورهای مهم در انتخاب سرور از جمله مشخصات فنی، سرعت سرور و لوکیشن سرور نیز مورد بحث قرار گرفتند و در نهایت، به اهمیت انتخاب بهترین شرکت ارائه دهنده سرور و نکاتی که باید در این راستا مد نظر قرار گیرند، اشاره شد.

سوالات متداول

سرور فیزیکی چیست؟

سرور فیزیکی یک رایانه قدرتمند با سخت‌افزار اختصاصی است که برای ارائه خدمات به سایر رایانه‌ها در شبکه طراحی شده‌است. تمام منابع آن (پردازنده، حافظه، ذخیره‌سازی) به یک کاربر یا سازمان اختصاص دارد.

مجازی‌سازی سرور چیست؟

مجازی‌سازی سرور فرایندی است که به وسیله آن یک سرور فیزیکی به چندین سرور مجازی مستقل (VPS) تقسیم می‌شود. هر سرور مجازی سیستم عامل و منابع اختصاصی خود را دارد و به طور مستقل عمل می‌کند.

سرور اشتراکی چیست؟

سرور اشتراکی یک سرور فیزیکی است که منابع آن (پردازنده، حافظه، پهنای باند) بین چندین کاربر و وب‌سایت مختلف به اشتراک گذاشته می‌شود. این گزینه معمولاً ارزان‌ترین راه برای میزبانی وب‌سایت‌های کوچک است.

مقایسه سرورها (Server comparison) چگونه انجام می‌شود؟

مقایسه سرورها بر اساس فاکتورهایی مانند نوع سرور (فیزیکی، مجازی، ابری)، مشخصات فنی (پردازنده، حافظه، ذخیره‌سازی)، هزینه، مقیاس‌پذیری، امنیت و سطح کنترل انجام می‌گیرد تا بهترین گزینه برای نیازهای خاص انتخاب شود.

کار با سرور چگونه است؟

کار با سرور بسته به نوع آن متفاوت است. معمولاً شامل مدیریت سیستم عامل، نصب و پیکربندی نرم‌افزارها، نظارت بر عملکرد، مدیریت کاربران و دسترسی‌ها و حفظ امنیت سرور می‌شود. این کار می‌تواند از طریق رابط کاربری گرافیکی یا خط فرمان انجام شود.

راهکارهای سرور برای کسب و کارها چیست؟

راهکارهای سرور شامل استفاده از انواع مختلف سرور برای رفع نیازهای گوناگون کسب و کارها است. این راهکارها می‌تواند شامل میزبانی وب‌سایت، مدیریت ایمیل، ذخیره‌سازی متمرکز داده‌ها، اجرای برنامه‌های کاربردی و پشتیبان‌گیری از اطلاعات باشد.